Świadczenie rehabilitacyjne

Kwestię świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia wypadkowego reguluje ustawa z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Zasiłek rehabilitacyjny stanowi swego rodzaju świadczenie utraconego zarobku wskutek niezdolności do pracy, nie jest to dodatkowa korzyść obok wynagrodzenia. Ubezpieczony bowiem, w okresie niezdolności do pracy, nie otrzymuje wynagrodzenia za pracę, lecz zasiłek chorobowy wypłacany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Zgodnie z art. 18 ustawy, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Świadczenie rehabilitacyjne przyznawane jest osobie niezdolnej do pracy celem umożliwienia kontynuowania leczenia lub rehabilitacji w przypadku zbyt krótkiego okresu zasiłku chorobowego do odzyskania pełnej zdolności do pracy oraz gdy lekarz orzecznik ZUS stwierdzi, że dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Uwaga!

Ubezpieczony traci prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za cały okres tego zwolnienia jeżeli w okresie orzeczonej niezdolności do pracy wykonuje jakąkolwiek pracę zarobkową (np. na zlecenie) lub wykorzystuje zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia (np. przekopuje ogród gdy miał uszkodzoną rękę art. 17 ust. 1 cyt. ustawy w zw. z art. 22). Oznacza to, iż wystarczy wystąpienie jednej z dwóch powyższych niezależnych przesłanek (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2005 roku, I UK 154/04).

W konsekwencji za wykorzystywanie świadczenia rehabilitacyjnego niezgodnie z jego celem uważa się:

1. nieprzestrzeganie wskazań lekarskich, np.: nakazu leżenia w łóżku, zakazu wykonywania różnych prac domowych, pracę w ogrodzie lub gospodarstwie rolnym itp.,
2. zachowanie niezgodne z celem świadczenia, a więc postępowanie, które w powszechnym odczuciu jest nieodpowiednie dla osoby chorej i może nasuwać wątpliwości co do rzeczywistego stanu zdrowia,
3. zachowanie utrudniające proces leczenia i rekonwalescencję (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2009 roku I UK 140/09).