Przywrócenie do pracy pracownika objętego ochroną przedemerytalną oraz zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy i odszkodowania

Sygn. akt VII P ##/20

U Z A S A D N I E N I E

Pozwem # maja 2020 roku wniesionym przeciwko CHL Konwój Sp. z o.o. w Warszawie powód [1]#### #### domagał się uznania rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem za niezgodne z prawem i przywrócenie do pracy na dotychczasowych warunkach oraz zasądzenia od pozwanej spółki wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy. Powód [2]#### #### domagał się uznanie rozwiązania umowy pracę za wypowiedzeniem za niezgodne z prawem i zasądzenia odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia za pracę w kwocie 12.500 złotych.

W uzasadnianiu pozwu powód [1]#### #### podał, że pozwana na podstawie art. 36 § 1 pkt 3 k.p. oraz art. 10 ust.1 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. z 2003 r nr 90, poz.884), oświadczeniem z dnia # kwietnia 2020 roku rozwiązała z powodem umowę o pracę na czas nieokreślony z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 31 lipca 2020 roku, z powodu zmian organizacyjnych. W ocenie powoda [1]#### #### wskazana przez pracodawcę przyczyna wypowiedzenia umowy o prace jest nieprawdziwa. Rzeczywistą przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę były sprawy sądowe jakie powód wytoczył spółce oraz tocząca się sprawa z powództwa pozwanej przeciwko powodowi. Ponadto powód [1]#### #### jest objęty ochroną pracowników w wieku przedemerytalnym w oparciu o art. 39 k.p. w niemniejszej sprawie pracodawca nie wystąpił do organizacji związkowej z konsultacją dokonania wypowiedzenia stosunku pracy powoda, mimo iż powód był przez wiele lat członkiem związku zawodowego, a nawet przewodniczącym komisji rewizyjnej tej organizacji. Co prawda pracodawca wystąpił do organizacji z zapytaniem czy [1]#### #### jest członkiem lub wystąpił do organizacji o obronę na co organizacja związkowa udzieliła twierdzącej odpowiedzi w terminie 5 dni. Mimo to konsultacja zamiaru wypowiedzenia stosunku pracy przez pracodawcę nie została dokonana.

Powód [2]#### #### podniósł, że w stosunku do jego osoby pracodawca naruszył art. 38 kp w zw. z art. 45 k.p przy wypowiadaniu powodowi umowy o pracę. Pracodawca bowiem nie wystąpił do organizacji związkowej z konsultacją dokonania wypowiedzenia stosunku pracy powodowi, mimo że powód był przez wiele lat członkiem związku zawodowego, a następnie po ustaniu członkostwa wystąpił do organizacji o jego obronę względem pracodawcy na podstawie art. 7 ustawy o związkach zawodowych, zgodnie z którym, na wniosek niezrzeszonej osoby, o której mowa w art. 2 ust. 1 i 3 36, związek zawodowy może podjąć się obrony jej praw i interesów wobec pracodawcy

(pozew k. 2-9, pełnomocnictwo k. 11).

W piśmie procesowym z dnia 2 czerwca 2020 roku powód [1]#### #### wskazał, że domaga się od pozwanego wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy w wysokości 3.500 zł. (k.31- 32- pismo procesowe).

W odpowiedzi na pozew pozwana spółka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawego, wniosła o oddalenie powództwa w całości, żądając zasądzenia zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę z powodem [1]#### #### były zmiany organizacyjne polegające na zmniejszeniu stanu zatrudnienia w spółce. Pozwana zastosowała kryteria doboru do zwolnienia wskazując na niższą przydatność powoda do pracy w porównaniu do pozostałych pracowników zatrudnionych u pracodawcy, polegającą na nieumiejętności ładowania bankomatów i nieposiadaniu niezbędnych uprawnień do kierowania pojazdami. Pracodawca mający pełną swobodę w kontynuowaniu czy rozwiązaniu stosunku pracy, podjął następnie decyzję o wycofaniu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę. W związku z powyższym wręczył powodowi w dniu # kwietnia 2020 roku oświadczenie o cofnięciu wypowiedzenia umowy o pracę. Powód nie wyraził zgody na cofnięcie wypowiedzenia umowy o pracę. Skoro wolą powoda była kontynuacja świadczenia pracy na rzecz pozwanej, mógł wyrazić zgodę na cofnięcie oświadczenia pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę. Tymczasem powód kierując się wyłącznie zamiarem uzyskania korzyści finansowej kosztem pozwanej i negatywnym stosunkiem wobec pracodawcy, odmówił zgody na cofnięcie oświadczenia o wypowiedzeniu w celu stworzenia możliwości wystąpienia do Sądu z powództwem o przywrócenie do pracy na dotychczasowych warunkach. Nie bez znaczenia jest fakt iż powód potwierdził w rozmowie z wręczającym oświadczenie o cofnięciu wypowiedzenia, że nie wyraża zgody na cofnięcie wypowiedzenia, ponieważ jego pełnomocnik „załatwi mu odszkodowanie”. Mając na uwadze powyższe okoliczności, uzasadnione jest przyjęcie, że powód de facto wyraził zgodę na cofnięcie wypowiedzenia, skoro zażądał następnie przywrócenia do pracy. W ocenie pozwanej w sprawie zaistniały przesłanki do oddalenia powództwa na podstawie art. 8 k.p.

Pozwana potwierdza, że wręczyła powodowi [2]#### #### oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę wskazując jako przyczynę konieczność przeprowadzenia zmian organizacyjnych polegających na zmniejszeniu stanu zatrudnienia w spółce. Pozwana zastosowała kryteria doboru powoda do zwolnienia wskazując na niższą przydatność do pracy w porównaniu do pozostałych pracowników zatrudnionych u pracodawcy polegającą na nieposiadaniu niezbędnych uprawnień do kierowania pojazdami. Pracodawca następnie podjął decyzję o wycofaniu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę. Powód nie wyraził zgody na cofnięcie wypowiedzenia umowy o pracę. W ocenie pozwanej w sprawie zaistniały przesłanki do oddalenia powództwa na podstawie art. 8 k.p. (odpowiedź na pozew k. 41-42).

W piśmie procesowym z dnia 1 lutego 2021 roku powodowie wskazali, że brak jest podstaw do oddalenia powództwa w oparciu o art. 8 kp. W przypadku powoda [1]#### #### jego stosunek pracy podlegał szczególnej ochronie z uwagi na wiek, co uniemożliwiało dokonanie wobec niego wypowiedzenia „definitywnego”. Do złożenia oświadczenia woli przez pracodawcę doszło bez zapoznania się ze stanowiskiem reprezentującej go organizacji związkowej. W zaistniałej sytuacji odmowy wyrażenia zgody na cofniecie oświadczenia o wypowiedzeniu należy po stronie powodów oceniać jako w pełni usprawiedliwione (k.77-79-pismo procesowe pełnomocnika powodów).

Pismem z dnia 1 września 2021 oku powód [1]#### #### sprecyzował powództwo w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od strony pozwanej CHL Konwój Spółki z o.o. kwoty 37.322,00 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy liczonego od dnia 1 sierpnia 2020 roku do dnia 1 września 2021 roku. Powód [2]#### #### wniósł o zasądzenie kwoty 12.613, 56 złotych tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę (k.126-127- pismo procesowe).

Pismem z dnia 7 lutego 2022 roku powód [1]#### #### sprecyzował powództwo i  wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 51.678, 00 złotych tytułem wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy (k.153-154- pismo procesowe).

Tak ustalone stanowiska strony konsekwentnie podtrzymywały do czasu zamknięcia rozprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

[1]#### #### był zatrudniony w pozwanej spółce CHL Konwój Sp. z o.o. w Warszawie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, na stanowisku pracownik ochrony-konwojent. Powód świadczył pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w systemie równoważnego czasu pracy. Miesięczne wynagrodzenie określono na kwotę ### zł.

Do obowiązków powoda należało świadczenie usług polegających na czynnościach związanych z transportem wartości pieniężnych, w tym również konwojowanym transportem wartości pieniężnych, obsłudze i serwisowaniu bankomatów i innych urządzeń bankowych, obsłudze korespondencji, dokonywaniu czynności zdawczo-odbiorczych oraz innych obowiązków wynikających z umów z klientami spółki (umowa i zakres czynności-akta osobowe, zaświadczenie k. 49, zeznania [1]#### #### k. 129-130).

[1]#### #### od 29 września 2012 roku do 29 września 2016 roku pełnił funkcję Przewodniczącego Komisji Rewizyjnej Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pracowników Ochrony z siedzibą w Lublinie.

27 stycznia 2017 roku [1]#### #### otrzymał pisemne oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych.

Powód zakwestionował złożone oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 maja 2019 roku., sygn. akt VIIP 56/17 Sąd uznał za niezgodne z prawem rozwiązanie z powodem stosunku pracy i  przywrócił powoda [1]#### #### do pracy w pozwanej spółce, na poprzednich warunki pracy i płacy. Powód ponownie podjął pracę na rzecz pozwanej spółki w grudniu 2019 roku, na stanowisku pracownika ochrony.

Od dnia 16 lipca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał [1]#### #### prawo do renty, na okres do 31 sierpnia 2020 roku, z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Decyzją z dnia 26 listopada 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił, ze powód jest trwale częściowo niezdolny do pracy i przysługuje mu prawo do renty na stałe (akta rentowe decyzja k.26, 42, k.17-wyrok Sądu, zeznania [1]#### #### k. 129-130).

Powód [2]#### #### zatrudniony został w pozwanej CHL Konwój Sp. zo.o. od dnia 21 maja 2007 roku, na podstawie umowy o prace zawartej na czas określony do dnia 30 kwietnia 2012 roku, na stanowisku pracownik ochrony –konwojent. W dniu 1 maja 2012 roku strony zawarły umowę o pracę na czas nieokreślony na stanowisku pracownik ochrony –konwojent w pełnym wymiarze czasu pracy. Do obowiązków powoda należało świadczenie usług polegających na czynnościach związanych z transportem wartości pieniężnych, w tym również konwojowanym transportem wartości pieniężnych, obsłudze i serwisowaniu bankomatów i innych urządzeń bankowych, obsłudze korespondencji, dokonywaniu czynności zdawczo-odbiorczych oraz innych obowiązków wynikających z umów z klientami spółki.

Jednomiesięczne wynagrodzenie powoda, wyliczone według zasad jak ekwiwalent pieniężny za urlop wynosiło ### zł.

(umowa i zakres czynności-akta osobowe, zaświadczenie, zeznania [2]#### #### k. 130v-131).

Od dnia 20 marca 2020 roku na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej został wprowadzony stan epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2, wpłynęło to na zmniejszenie liczby usług świadczonych przez pozwaną spółkę. Wobec tego pracodawca podjął decyzję o reorganizacji zakładu pracy i  zmniejszeniu zatrudnienia.

W przypadku pracowników biura terenowego w Lublinie redukcja zatrudnienia dotyczyła 8 etatów. Jako kryterium doboru do rozwiązania umowy o pracę pracodawca przyjął posiadanie przez pracowników dodatkowych uprawnień do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku. Powód [1]#### #### nie posiadał niezbędnych uprawnień do kierowania pojazdami i uprawnień do obsługi bankomatów. Powód [2]#### #### nie posiadał uprawnień do prowadzenia pojazdów uprzywilejowanych. Pracodawca wytypował powodów do rozwiązania stosunku pracy. (zeznania świadków: #### ####-k.96v-97, #### #### k.97-98, #### ####-k.112)

Powód [1]#### #### był członkiem Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pracowników Ochrony z siedzibą w Lublinie. [2]#### #### nie był członkiem działających u pracodawcy związków zawodowych. W 2020 roku [2]#### #### zwrócił się do Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pracowników Ochrony z siedzibą w Lublinie o objęcie go ochroną, na co związek wyraził zgodę.

20 kwietnia 2020 roku pracodawca zwrócił się do Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pracowników Ochrony z siedzibą w Lublinie o udzielenie informacji dotyczącej potwierdzenia obrony związkowej pracowników m.in. [2]#### #### i [1]#### #### zgodnie z art. 30 ust 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 roku o związkach zawodowych. Na co związek udzielił odpowiedzi w dniu 27 kwietnia 2020 roku (w poniedziałek) w terminie 5 dni, wskazując, że [2]#### #### i [1]#### #### korzystają z ochrony związku zawodowego (k.28-pismo ZZ, zeznania #### ####-k.11v)

# kwietnia 2020 roku [1]#### #### i [2]#### #### otrzymali oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę wypowiedzenia pracodawca wskazał, w stosunku do obu powodów, konieczność przeprowadzenia zmian organizacyjnych polegających na zmniejszeniu stanu zatrudnienia w Spółce, co jest spowodowane ograniczeniem zakresu realizacji usług świadczonych na rzecz klientów Spółki w związku z wystąpieniem stanu epidemii. Jako kryterium doboru do rozwiązania umowy o pracę pracodawca w stosunku do powoda [1]#### #### wskazał na niższą przydatność do pracy w porównaniu do pozostałych pracowników zatrudnionych u pracodawcy polegającą na nieumiejętności ładowania bankomatów i nieposiadaniu niezbędnych uprawnień do kierowania pojazdami. W stosunku do powoda [2]#### #### pracodawca jako kryterium doboru do rozwiązania umowy o pracę wskazał na niższą przydatność do pracy w porównaniu do pozostałych pracowników zatrudnionych u pracodawcy nieposiadaniu niezbędnych uprawnień do kierowania pojazdami. (k. 13, 14.- pismo w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę).

Pracodawca przed złożeniem powodom oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę nie wystąpił do organizacji związkowej celem dokonania konsultacji wypowiedzenia stosunku pracy (okoliczność bezsporna).

Po skutecznym złożeniu przez pozwaną powodowi [1]#### #### i powodowi [2]#### #### oświadczenia o  wypowiedzeniu stosunku pracy, pracodawca powziął wiedzę, że złożone oświadczenia były obarczone błędem, brak wymaganej konsultacji ze związkami zawodowymi, z uwagi na powyższe podjął decyzje o ich wycofaniu z obrotu prawnego. W tym celu do powodów zostało skierowane pismo zawierające oświadczenie o cofnięciu oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę. Powód [1]#### #### i [2]#### #### po zapoznaniu się z otrzymanymi pismami, w dniu 30 kwietnia 2020 roku złożyli oświadczenie o nie wyrażeniu zgody na cofniecie złożonego oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę. (zeznania świadków: #### ####-k.96v-97, #### #### k.97-98, #### ####-k.112, k. 49, zeznania [2]#### #### k. 130v-131, zeznania [1]#### #### k. 129-130 ).

Powyższy stan faktyczny, sąd ustalił na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. powołanych powyżej dowodów z dokumentów oraz zeznań świadków i stron postępowania.

Dokumenty prywatne i urzędowe, na podstawie których sąd ustalił stan faktyczny w sprawie są zgodne z okolicznościami ustalonymi w toku postępowania. Dokumenty prywatne nie budzą wątpliwości co do swej autentyczności, czy wiarygodności.

Ponadto ustaleń w sprawie dokonano na podstawie zeznań świadków: #### ####-k.96v-97, #### #### k.97-98, #### ####-k.112, k. 11v- #### ####, k. 49,

Zdaniem Sądu, w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia, zeznania przesłuchanych w sprawie świadków co do zasady nie budziły wątpliwości i zostały uznane za szczere oraz jednoznaczne, a także spójne w odniesieniu do sytuacji, kiedy dotyczą tych samych zdarzeń.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania powodów: [2]#### #### k. 130v-131 i [1]#### #### k. 129-130. Wskazane przez powoda okoliczności w świetle zasad logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, a przede wszystkim w kontekście pozostałych, przeprowadzonych w sprawie dowodów i co do zasady w części w jakiej posłużyły do zrekonstruowania stanu faktycznego, sąd obdarzył walorem prawdziwości.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Powództwo jest zasadne.

W myśl art 45§ 1 k.p. w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia lub o przywróceniu do pracy (gdy umowa uległa już rozwiązaniu). Wypowiedzenie jest nieuzasadnione, jeżeli nie opiera się na ważnych i rzeczywistych przyczynach.

Przyczyny uzasadniające wypowiedzenie umowy o pracę na czas nie określony mogą leżeć zarówno po stronie pracownika, jak i po stronie pracodawcy, albo też po obu stronach łącznie. Gdy chodzi o pracownika mogą być przez niego zawinione, albo niezawinione. Ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę w ramach art 45§ 1 k.p. powinna być dokonana nie tylko z uwzględnieniem interesów pracownika związanych ze stosunkiem pracy, ale także z uwzględnieniem słusznego interesu zakładu pracy, który należy oceniać w powiązaniu z istotą i celem stosunku pracy.

W myśl art 30§ 4 k.p. w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego wymóg ten oznacza, że wymieniona w oświadczeniu przyczyna wypowiedzenia powinna być prawdziwa i konkretna. Konkretność przyczyny wymaga jej sprecyzowania. (por. uchwałę pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1985 roku, III PZP 10/85, OSNC z 1985 roku, z. 11, poz. 164).

W ocenie Sądu, podana powodom w piśmie z 29 kwietnia 2020 r. przyczyna wypowiedzenia nie była dotknięta wadliwością wywodzoną z art. 30 § 4 k.p.

Oświadczenie pracodawcy zostało złożone w formie pisemnej, do czego zobowiązuje art. 30 § 3 k.p., ponadto, zgodnie z brzmieniem z art. 30 § 4 k.p., wskazana została przyczyna uzasadniająca rozwiązanie umowy. Oświadczenie pracodawcy zawierało także pouczenie o przysługującym prawie odwołania do sądu pracy.

W toku wypowiedzenia powodom umowy o pracę doszło do naruszenia wymogów formalnych, tj. uzyskania stanowiska związków zawodowych. Pozwana naruszyła nadto przepisy o szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem w stosunku do powoda [1]#### ####.

Zgodnie z treścią art. 38 § 1 k.p. o zamiarze wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony pracodawca zawiadamia na piśmie reprezentującą pracownika zakładową organizację związkową, podając przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy. Jeżeli zakładowa organizacja związkowa uważa, że wypowiedzenie byłoby nieuzasadnione, może w ciągu 5 dni od otrzymania zawiadomienia zgłosić na piśmie pracodawcy umotywowane zastrzeżenia (§ 2). Po rozpatrzeniu stanowiska organizacji związkowej, a także w razie niezajęcia przez nią stanowiska w ustalonym terminie, pracodawca podejmuje decyzję w sprawie wypowiedzenia (§ 5).

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że w pozwany pracodawca naruszył przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, bowiem nie przeprowadził konsultacji związkowej dotyczącej zamiaru wypowiedzenia powodom umowy o pracę.

W ocenie Sądu nie zasługuje na uwzględnienie twierdzenie pozwanej, że powód [1]#### #### de facto wyraził zgodę na cofnięcie wypowiedzenia, skoro w pozwie zażądał przywrócenia do pracy.

W tym miejscu nadmienić trzeba, że kodeks pracy nie reguluje zagadnienia cofnięcia oświadczenia woli czy też zmiany jego treści, w związku z czym na mocy odesłania z art. 300 k.p. znajdują w tym wypadku zastosowanie ogólne przepisy prawa cywilnego, a zatem art 61§ 1 k.c., który stanowi, że oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej. Wynika stąd, że co do zasady jednostronne cofnięcie oświadczenia woli złożonego innej osobie jest dopuszczalne i skuteczne tylko wówczas, gdy następuje przed dojściem oświadczenia do adresata albo równocześnie z nim. Wszystkie inne przypadki cofnięcia, odwołania czy też zmiany oświadczeń woli są skuteczne tylko wtedy, gdy dojdzie między składającym oświadczenie i adresatem oświadczenia do porozumienia co do tego, że konkretne oświadczenie woli nie wywołuje między nimi skutków prawnych (zawarcie takiego porozumienia jest dopuszczalne, o ile nie przekracza ono granic wyznaczonych przez zasadę swobody umów). Innymi słowy, gdy oświadczenie woli dojdzie już do adresata, jego cofnięcie jest skuteczne tylko gdy adresat na to wyrazi zgodę.

Powodowie nie wyrazili zgody na cofniecie oświadczenia.

W ocenie Sądu, nie doszło również do nadużycia prawa przez powodów, polegającego na tym, iż nie wyrazili oni zgody na cofnięcie przez pracodawcę oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę, albowiem było to prawo z którego powodowi skorzystali, tym bardziej nietrafny jest ten zarzut w sytuacji, gdy to pracodawca dokonał rozwiązania umowy o pracę ewidentnie naruszając przepisy prawa w sposób wskazany wyżej. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 lutego 2015 roku (III PK 68/14), który to wyrok Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela, stosowanie art. 8 k.p. oznacza pozbawienie danego podmiotu możliwości korzystania z prawa, które mu w świetle przepisów prawa podmiotowego przysługuje. Prowadzi to więc zawsze do osłabienia zasady pewności prawa i przełamuje domniemanie korzystania z prawa w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego i jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem. Z tego względu zastosowanie przez sąd konstrukcji nadużycia prawa jest dopuszczalne tylko wyjątkowo i musi być, zgodnie z ustalonym stanowiskiem orzecznictwa i doktryny prawa, szczegółowo uzasadnione. Uzasadnienie to musi wykazać, że w danej indywidualnej i konkretnej sytuacji, wyznaczone przez obowiązujące normy prawne typowe zachowanie podmiotu korzystającego ze swego prawa, jest ze względów moralnych, wyznaczających zasady współżycia społecznego, niemożliwe do zaakceptowania, ponieważ w określonych, nietypowych okolicznościach zagraża podstawowym wartościom, na których opiera się porządek społeczny i którym prawo powinno służyć. W niniejszej sprawie powodowie wskazali z jakich przyczyn nie wyraził zgody na cofnięcie tego oświadczenia. Powodowi obawiali się, że pracodawca po dokonaniu konsultacji ponowie złoży oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę. W ocenie Sądu powodowie mieli pełne prawo nie wyrazić zgody na cofnięcie wypowiedzenia i ich postępowanie było usprawiedliwione. W tym miejscu należy jeszcze zwrócić uwagę, iż zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury, ochrony przewidzianej w art. 8 kodeksu pracy może żądać jedynie ten kto sam postępuje nienagannie. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2016 r.,I PK 134/15, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 12 października 2016 r.,III APa 22/16). Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie sam pozwany zachował się w sposób nieprawidłowy. Wręczył powodom wypowiedzenie umowy nie upewniając się wpierw czy jest ono zgodne z prawem. Zachowanie takie jest dla Sądu tym bardziej dziwne, iż pozwany jest dużą firmą, zatrudniającą wielu pracowników i co więcej posiadającą stałą obsługę prawną. Powinien więc, przed wręczeniem pracownikom tego wypowiedzenia, zamiar ten skonsultować z prawnikiem. Tak więc zdaniem Sądu, pozwany nie może podnosić zarzutu działania powodów niezgodnie z zasadami współżycia społecznego, gdyż przede wszystkim sam postąpił nieprawidłowo.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, iż powództwo było w pełni zasadne. Dlatego na podstawie art. 45 § 1 k.p. zasądził na rzecz powoda [2]#### #### odszkodowanie. Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47 1 k.p.).

Z uwagi na okres zatrudnienia powód mógł się domagać trzykrotności swojego miesięcznego wynagrodzenia, a więc kwoty 12.613,56 zł. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. W niniejszej sprawie stroną przegrywającą jest pozwany, dlatego też zobowiązany jest zwrócić koszty procesu przeciwnikowi procesowemu. Do kosztów tych należało zaliczyć wynagrodzenie pełnomocnika w osobie radcy prawnego, ustalone na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz.1804), zgodnie z którym koszty zastępstwa prawnego w sprawie dotyczącej przywrócenia do pracy wynoszą ### zł.

W przypadku powoda [1]#### #### pracodawca naruszył ponadto art. 39 k.p.

Zgodnie z art. 39 k.p. pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku.

W przepisie tym wskazana jest powszechna ochrona pracownika przed wypowiedzeniem umowy o pracę, jeżeli brakuje mu nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, a okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. z 2022 r. p. 504 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

Do zastosowania ochrony wynikającej z art. 39 k.p. w przypadku powoda koniecznym jest, aby pracownikowi – mężczyźnie, biorąc pod uwagę art. 24 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w dacie wypowiedzenia umowy o pracę do osiągnięcia 65 lat życia brakowało nie więcej niż 4 lata. Dodatkowo istotnym jest, aby taki pracownik urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r.

Powód [1]#### #### urodził się 23 lutego 1958 roku. W dniu wypowiedzenia, tj. w dniu 29 kwietnia 2020 r. powód znajdował się już w okresie ochronnym, bowiem miał już wtedy ukończone 62 lat.

Ochrona wynikająca z art. 39 k.p. ma charakter powszechny. Rzeczą pracodawcy jest zapewnienie pracownikom podlegającym ochronie z art. 39 k.p. stanowiska pracy, jeżeli nie zachodzą przesłanki wyłączające tę ochronę.

Wobec powoda nie zachodziły żadne przesłanki wyłączające ochronę wynikającą z art. 39 k.p. Takie wyłączenie wskazane jest między innymi w art. 40 k.p., który stanowi, że „przepisu art. 39 nie stosuje się w razie uzyskania przez pracownika prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy”. Jednak powód nie pobierał renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Powód miał jedynie orzeczoną częściową niezdolność do pracy i z tą częściową niezdolnością do pracy pracował u pozwanej od 2017 r.

Artykuł 45 § 1 k.p. stanowi, iż w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

W świetle powyższego w sytuacji, kiedy pracodawca uchybił przepisom o rozwiązaniu z pracownikiem objętym normą zawartą w art. 39 k.p., sąd przywrócił powoda do pracy u pozwanego na poprzednich warunkach pracy i płacy.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należało, że wobec naruszenia przez pozwanego pracodawcę przepisu art. 39 k.p., roszczenie powoda [1]#### #### o przywrócenie do pracy, było uzasadnione.

Na podstawie art. 47 zd. 2 k.p. Sąd zasądził na rzecz powoda [1]#### #### kwotę 51.678,00 złotych tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, płatne po podjęciu przez powoda pracy. Wysokość wynagrodzenia Sąd ustalił w oparciu o okres pozostawania powoda bez pracy do dnia wydania wyroku wynoszący #  miesięcy oraz kwotę dotychczasowego wynagrodzenia w sposób następujący: ### zł (wysokość wynagrodzenia) x # (liczba miesięcy do dnia wydania wyroku) = 51.678,00 zł

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. W niniejszej sprawie stroną przegrywającą jest pozwany, dlatego też zobowiązany jest zwrócić koszty procesu przeciwnikowi procesowemu. Do kosztów tych należało zaliczyć wynagrodzenie pełnomocnika w osobie radcy prawnego, ustalone na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz.1804), zgodnie z którym koszty zastępstwa prawnego w sprawie dotyczącej przywrócenia do pracy wynoszą ### zł, a w odniesieniu do spraw o wynagrodzenie za pracę – 75 % stawki obliczonej od wartości wynagrodzenia (§2 pkt 6).

Na podstawie art. 477 2 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy nadał wyrokowi w punkcie IV. rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda [2]#### ####.

Z tych wszystkich względów należało orzec jak w sentencji.