Wyrok przywracający Klienta kancelarii do pracy na Uniwersytecie Przyrodniczym w Lublinie - wyrok z uzasadnieniem Sądu

Sygn. akt VII P ##/18

U Z A S A D N I E N I E

#### #### pozwem z # grudnia 2018 roku domagał się uznania za bezskuteczne złożonego mu przez Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie # listopada 2018 roku wypowiedzenia stosunku pracy zawartego na podstawie mianowania, przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz zasądzenia od pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zdaniem strony powodowej złożone wypowiedzenie naruszało przepisy o rozwiązywaniu stosunków pracy pracowników uczelni wyższych, w szczególności w kontekście postanowień statutu obowiązującego u pozwanego, co więcej skoro stosunek mianowania powoda został zawarty na czas nieokreślony, winien on pozostawać w zatrudnieniu co najmniej do 30 września 2021 roku, bez względu na to, czy w tym czasie uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego, czy też nie. Podniesiono także, iż wypowiedzenie powodowi stosunku pracy mogło stanowić naruszenie zasad współżycia społecznego i stanowić jawne nadużycie przez pracodawcę silniejszej pozycji w ramach stosunku pracy (pozew k. 2-5).

W odpowiedzi na pozew z # lutego 2019 roku Uczelnia nie uznała powództwa, wnosząc o jego oddalenie w całości i zasądzenie od powoda kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwany wskazał, że rozwiązanie z powodem stosunku pracy było następstwem upływu okresu zatrudnienia powoda na stanowisku adiunkta z dniem 30 września 2018 roku, przy czym decyzja została podjęta po zasięgnięciu opinii Rady Wydziału w myśl regulacji przewidzianych w ustawie z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym, Statutu Uczelni i ustawy z dnia 3 lipca 2018 roku Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2018 r., poz. 1669) (odpowiedź na pozew k. 16-21).

Tak ustalone stanowiska strony konsekwentnie podtrzymywały do czasu zamknięcia rozprawy.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód #### #### został zatrudniony w Akademii Rolniczej w Lublinie 1 listopada 1992 roku, a następnie został mianowany na czas nieokreślony na stanowisku adiunkta 1 października 2000 r. w Akademii Rolniczej, później: Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie. Posiada stopień naukowy doktora. Aneksem do mianowania zawartym 20 listopada 2006 roku wskazano, iż do okresu zatrudnienia na stanowisku adiunkta stosuje się postanowienia wynikające z art. 120 ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku – Prawo o szkolnictwie wyższym w zw. z §159 ust. 2 i 7 statutu Uczelni z 9 czerwca 2006 roku (bezsporne).

Senat Uczelni, w uchwale nr 5/2011-2012 z 6 października 2011 roku podjętej w sprawie zmiany statutu Uczelni na podstawie § 2 pkt 2 uchwały, ustalił od 1 października 2013 roku nowe brzmienie § 93 ust. 2 statutu precyzując, że „okres zatrudnienia na stanowisku adiunkta osoby nieposiadającej stopnia naukowego doktora habilitowanego nie może być dłuższy niż 8 lat” (§ 1 pkt 64 uchwały). Na mocy tej samej uchwały (§ 1 pkt 114) wprowadzono zapis, że okres mianowania na stanowisku adiunkta bez habilitacji nie może przekroczyć 18 lat (uchwała nr 5/2011-2012).

Senat Uczelni, w uchwale nr 5/2013-2014 z 29 listopada 2013 roku podjętej w sprawie osób zatrudnionych w Uniwersytecie Przyrodniczym w Lublinie na stanowisku asystenta lub adiunkta nie posiadających stopnia naukowego odpowiednio doktora lub doktora habilitowanego, z którymi stosunek pracy na tych stanowiskach został nawiązany przed 1 października 2013 roku w § 1 ustalił, że osoby nie posiadające stopnia naukowego doktora habilitowanego, zatrudnione na stanowisku adiunkta w Uniwersytecie Przyrodniczym w Lublinie przed 1 października 2013 roku pozostaną zatrudnione na tym stanowisku do dnia określonego w dokumencie będącym podstawą zatrudnienia, nie dłużej jednak niż do 30 września 2021 roku, przy czym, na podstawie § 2 uchwały osoby te, których okres zatrudnienia rozpoczęty przed 1 października 2013 roku upływa przed 30 września 2021 roku mogą ubiegać się o ponowne zatrudnienie na stanowisku adiunkta, z zachowaniem zasad i trybu określonego w statucie Uczelni i uchwałach Senatu, na okres nie dłuższy niż do 30 września 2021 roku (uchwała nr 5/2013-2014 – k. 40).

Senat Uczelni, w uchwale nr 18/2017-2018 z 8 grudnia 2017 roku w sprawie wprowadzenia zmian do statutu Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie na podstawie art. 59 w zw. z art. 56 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. 2005, nr 164, poz. 1365, z późn. zm.) i § 162 statutu Uczelni, zmienił brzmienie m.in. § 159 ust. 2 statutu precyzując, że osoby nieposiadające stopnia naukowego doktora habilitowanego zatrudnione na stanowisku adiunkta w Uczelni przed 1 października 2013 roku pozostają zatrudnione na tych stanowiskach do dnia ustalonego dla każdej z tych osób zgodnie z przepisami obowiązującymi przed 1 października 2013 roku, nie dłużej jednak niż do 30 września 2021 roku (uchwała nr 18/2017-2018 – k. 47).

W myśl § 108 ust. 2 zd. 2 statutu Uczelni – nieuzyskanie przez nauczyciela akademickiego stopnia naukowego doktora habilitowanego w terminie określonym w statucie uznaje się za ważną i wystarczającą przyczynę rozwiązania z nim stosunku pracy za wypowiedzeniem w rozumieniu art. 125 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. nr 164, poz. 1365) (statut – w a. sprawy).

Rektor Uczelni przesłał do Rady Wydziału Medycyny Weterynaryjnej pismo dotyczące dalszego zatrudnienia #### #### z prośbą o zajęcie stanowiska w sprawie. Poinformował w nim, że 30 września 2018 roku upłynie 18-letni okres zatrudnienia #### #### na stanowisku adiunkta i, w związku z tym, zamierza rozwiązać z nim stosunek pracy z innych ważnych przyczyn, z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Rada Wydziału nie wyraziła jednoznacznej opinii wobec stanowiska Rektora Uczelni. Za wypowiedzeniem opowiedziało się 15 pracowników, przeciw wypowiedzeniu również 15 pracowników, przy wstrzymaniu się od głosu przez 17 członków Rady (wyciąg z protokołu nr 1/2018-2019 posiedzenia Rady – k. 1 w części C a. osobowych powoda).

Pismem doręczonym #### #### # listopada 2018 roku Rektor Uczelni rozwiązał z nim stosunek pracy zawarty na podstawie mianowania z ważnych przyczyn, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, którego bieg rozpoczął się 1 grudnia 2018 roku. Jedynym powodem takiej decyzji było nieuzyskanie przez pracownika stopnia naukowego doktora habilitowanego w terminie określonym w statucie Uczelni (wypowiedzenie – k. 1 w części C a. osobowych powoda).

#### #### przez wiele lat podejmował próby nawiązania kontaktów naukowych celem przygotowania pracy habilitacyjnej, jednakże bez oczekiwanych efektów. W listopadzie 2018 roku złożył podanie o przeniesienie na stanowisko starszego wykładowcy. Uczelnia uzależniła przeniesienie, od wyrażenia zgody przez bezpośredniego przełożonego, który to „nie wyraził zgody twierdząc, że stan jego zdrowia nie jest najlepszy i ktoś za niego musi pisać artykuły i kontynuować pracę naukową na konto katedry”. Jak wskazał #### #### wszystkie osoby (ok. 5-6) które ubiegały się o etat starszego wykładowcy (adiunkta dydaktycznego) otrzymały umowy na czas nieokreślony. #### #### zaproponowano dalsze zatrudnienie na stanowisku administracyjnym w Dziekanacie Wydziału Medycyny Weterynaryjnej, którego nie przyjął (pismo – k. 95, zeznania P. #### – k. 96v w zw. z k. 98v).

Przytoczony wyżej stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane tam dowody, które w zakresie, w jakim posłużyły do ustalenia stanu faktycznego, obdarzył wiarą, gdyż ich autentyczność i wiarygodność – w zakresie, w jakim skorzystanie z tych dokumentów było niezbędne do poczynienia ustaleń faktycznych, co do okoliczności istotnych w sprawie – nie były kwestionowane przez strony, a Sąd nie widział podstaw, by autentyczność bądź wiarygodność tych dowodów kwestionować z urzędu. Powołane dokumenty nie budziły, w ocenie Sądu żadnych wątpliwości. Ustaleń faktycznych dokonano także na podstawie zeznań powoda #### #### (k. 96v w zw. z k. 98v). Sąd analizował wskazane przez niego okoliczności w świetle zasad logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego oraz w kontekście dowodów ze złożonych dokumentów. Zeznania te nie budziły wątpliwości i zostały uznane za szczere.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż kodeks pracy w art. 76 określa jedynie ogólnie i pośrednio zakres zastosowania mianowania w celu nawiązania stosunku pracy. Wynika z tego, że regulacja stosunków pracy z mianowania ma charakter pozakodeksowy, a jej stosunek do kodeksu pracy określa art. 5 kp, zgodnie z którym, jeżeli stosunek pracy pracowników regulują przepisy szczególne, przepisy kodeksu stosuje się w zakresie nieuregulowanym tymi przepisami.

Do oceny zasadności złożonego wypowiedzenia na mocy przepisów szczególnych zastosowanie mają pełniące rolę posiłkową przepisy kodeksu pracy, stosowane w obszarach, w których nie ma odrębnej regulacji przepisów szczególnych, albo gdy taka odrębna regulacja wprawdzie istnieje, ale nie jest w pełni wyczerpująca.

Rozwiązanie stosunku pracy z mianowanym nauczycielem akademickim za wypowiedzeniem może nastąpić z końcem semestru, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Stosunek pracy z mianowanym nauczycielem akademickim może być rozwiązany na podstawie przyczyn wymienionych w art. 124 u.p.s.w. a w przypadku innych ważnych przyczyn, dopiero po uzyskaniu opinii organu kolegialnego wskazanego w statucie uczelni (art. 125 u.p.s.w.).

Zgodnie natomiast z art. 30 § 3 - 5 kp wypowiedzenie umowy o pracę powinno nastąpić na piśmie, zawierać przyczynę uzasadniającą to wypowiedzenie, a także pouczenie odwołaniu do sądu pracy. Jak wskazuje orzecznictwo sądowe, przyczyna wypowiedzenia powinna być prawdziwa i konkretna. Sprecyzowanie przyczyny wypowiedzenia powinno umożliwić pracownikowi racjonalną ocenę, czy ta przyczyna rzeczywiście istnieje i czy w związku z tym zaskarżenie czynności pracodawcy jest celowe. Wskazanie przyczyny pełni też wobec pracownika funkcję gwarancyjną, gdyż tylko w granicach wskazanych przyczyn toczyć się może proces, w którym kontroli podlega prawidłowość postępowania pracodawcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 7 kwietnia 1999 roku, sygn. I PKN 645/98, OSNAP 2000/11/420).

Sporne oświadczenie pracodawcy nastąpiło na piśmie, zawierało wskazanie przyczyn zwolnienia z pracy. W treści oświadczenia pracodawcy zostało wskazane pouczenie o sposobie i terminie zaskarżenia decyzji personalnej do sądu pracy (art. 30 § 3 - 5 kp) oraz czyniło zadość przesłankom wskazanym w art. 123 ust. 2 i art. 125 u.p.s.w.

Pozwany pracodawca jako przyczynę zwolnienia powoda wskazał upływ 30 września 2018 roku 18-letniego okresu zatrudnienia na stanowisku adiunkta ze stopniem naukowym doktora, co w oparciu o statut Uczelni miało stanowić ważną przyczynę rozwiązania stosunku pracy za wypowiedzeniem na podstawie art. 125 u.p.s.w.

Zgodnie z ugruntowanymi poglądami, wyrażanymi wielokrotnie w orzecznictwie sądów pracy, oraz w pełni podzielanymi przez Sąd orzekający w niniejszej sprawie, wypowiedzenie umowy o pracę jest nieuzasadnione zarówno wtedy, gdy wskazana w nim przyczyna faktycznie zaistniała, lecz nie mogła stanowić podstawy rozwiązania łączącego strony stosunku pracy, jak i wówczas, gdy przyczyna ta okazała się pozorna (fikcyjna, nierzeczywista, nieprawdziwa, nieistniejąca) i z tego właśnie względu nieuzasadniająca wypowiedzenia, a więc powodująca uznanie tego wypowiedzenia za nieuzasadnione. W obu przypadkach brak takiej przyczyny (uzasadniającej wypowiedzenie stosunku pracy) powoduje powstanie po stronie pracownika roszczeń określonych w art. 45 § 1 kp (postanowienie Sądu Najwyższego z 14 marca 2018 roku, sygn. II PK 123/17).

1 października 2018 roku weszła w życie ustawa z dnia 20 lipca 2018 roku prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2018 r., poz. 1668). Przepisy tej ustawy nie zawierają, w przeciwieństwie do ustawy o szkolnictwie wyższym, żadnych unormowań, regulujących okres zatrudnienia na stanowisku adiunkta od posiadanego stopnia naukowego, co więcej ustawa z dnia 3 lipca 2018 roku przepisy wprowadzające ustawę – prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2018 r., poz. 1669) derogowała ustawowe ograniczenie okresu zatrudnienia na stanowisku adiunkta osób bez tytułu naukowego doktora habilitowanego, a co za tym idzie, każde limitowanie czasu takiego zatrudnienia wynikające ze statutu straciło oparcie ustawowe. Jednakże na podstawie art. 227 ust. 3 ustawy z dnia 3 lipca 2018 roku przepisy wprowadzające ustawę – prawo o szkolnictwie wyższym i nauce - statuty uczelni obowiązujące w dniu wejścia w życie ustawy zachowały moc do dnia wejścia w życie nowych statutów, zaś na podstawie art. 248 ust. 1 pracownicy uczelni zatrudnieni w uczelniach na podstawie mianowania w dniu wejścia w życie nowej ustawy, pozostają zatrudnieni w tej samej formie i na ten sam okres, przy czym na podstawie art. 246 ust. 3 ustawy do mianowania obowiązującego w dniu wejścia w życie nowej ustawy o szkolnictwie wyższym – do 30 września 2020 roku stosuje się przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym (u.p.s.w.) (Dz. U. z 2017 r., poz. 2183 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 120 u.p.s.w. kwestie dotyczące okresu zatrudnienia osoby nieposiadającej stopnia naukowego doktora habilitowanego na stanowisku adiunkta, warunki skracania, przedłużania i zawieszania tego okresu ustawodawca pozostawił uczelniom do uregulowania w ich statutach.

Ustawa z 2005 roku została znowelizowana ustawą z dnia 18 marca 2011 roku o zmianie ustawy — Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2011 r., Nr 84, poz. 455). Jej art. 1 pkt 92 odnosił się do kwestii okresu zatrudnienia na stanowisku adiunkta osoby nieposiadającej stopnia naukowego doktora habilitowanego. Przewidziano tam, że okres zatrudnienia na stanowisku adiunkta osoby nieposiadającej stopnia naukowego doktora habilitowanego, a także warunki skracania i przedłużania oraz zawieszania tych okresów określa statut, z tym że zatrudnienie na każdym z tych stanowisk osoby nieposiadającej stopnia naukowego doktora habilitowanego nie może trwać dłużej niż osiem lat. Ustawa ta weszła w życie 1 października 2011 roku, za wyjątkiem art. 1 pkt 92, który wszedł w życie 1 października 2013 roku (art. 38 pkt 5 cyt. ustawy). W myśl art. 23 ust. 1 i 2 ustawy nowelizującej, osoba zatrudniona przed dniem wejścia w życie ustawy na podstawie mianowania czas nieokreślony pozostaje zatrudniona w tej samej formie stosunku pracy, na dotychczasowym stanowisku. Problematyczny na tle tej ustawy okazał się sposób liczenia owego ośmioletniego okresu, gdyż ustawodawca nie uregulował materii związanej z wliczaniem do okresu zatrudnienia okresu zatrudnienia nauczyciela akademickiego przed dniem wejścia w życie ustawy. Wobec występujących niejednolitych interpretacji art. 23 ustawy nowelizującej z dnia 18 marca 2011 roku, wypowiadano pogląd, że osobom nie posiadającym stopnia doktora habilitowanego, zatrudnionym przed dniem wejścia w życie przepisów ustawy nowelizującej na stanowisku adiunkta, przysługuje, licząc od 1 października 2013 r., dodatkowo osiem lat na uzyskanie tego stopnia, jeśli kwestia ta nie stała się przedmiotem regulacji statutowych po uchwaleniu nowelizacji, o której wyżej mowa.

Do dnia 1 października 2013 r. w ramach posiadanej autonomii uczelnie zobligowane były dostosować statuty do wymagań wprowadzonych w art. 120 u.p.s.w.

W dniu 6 października 2011 roku pozwana Uczelnia przyjęła uchwałę nr 5/2011-2012 na mocy której od 1 października 2013 roku § 93 ust. 2 statutu otrzymał brzmienie: „okres zatrudnienia na stanowisku adiunkta osoby nieposiadającej stopnia naukowego doktora habilitowanego nie może być dłuższy niż 8 lat” (§ 1 pkt 64 uchwały). Na mocy tej samej uchwały (§ 1 pkt 114) wprowadzono zapis, że okres mianowania na stanowisku adiunkta bez habilitacji nie może przekroczyć 18 lat. Od 8 grudnia 2017 roku w związku z uchwałą Senatu Uczelni nr 18/2017-2018 - zmienił brzmienie § 159 ust. 2 statutu Uczelni w którym wskazano, że osoby nieposiadające stopnia naukowego doktora habilitowanego zatrudnione na stanowisku adiunkta w Uczelni przed 1 października 2013 roku pozostają zatrudnione na tych stanowiskach do dnia ustalonego dla każdej z tych osób zgodnie z przepisami obowiązującymi przed 1 października 2013 roku, nie dłużej jednak niż do 30 września 2021 roku.

§ 93 ust. 2 statutu pozwanej Uczelni w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2013 roku, stanowił wyłącznie, że okres zatrudnienia adiunkta bez habilitacji nie może być dłuższy niż 8 lat. Nie należy w tej sytuacji czynić ustaleń w oparciu o brzmienie § 159 ust. 2 statutu z 1 października 2013 roku, gdyż zawiera on w sobie postanowienie o maksymalnym 18-letnim okresie mianowania osób zatrudnionych przez dniem wejścia w życie statutu, nie dotyczy zaś zaliczania okresów pracy przed dniem 1 października 2013 roku.

W związku z powyższym Sąd, uznając za właściwą argumentację strony powodowej doszedł do wniosku, że w dniu wejścia w życie art. 120 ustawy o szkolnictwie wyższym w znowelizowanym brzmieniu, statut pozwanego, który wówczas obowiązywał w określonym brzmieniu i określał zasady ustalania okresu zatrudniania takich osób jak powód, nie zawierał odrębnego uregulowania w stosunku do osób zatrudnionych przed 1 października 2013 roku zatem okres zatrudnienia powoda na stanowisku adiunkta powinien trwać do 30 września 2021 roku, bowiem w tej dacie upłynie ośmioletni okres zatrudnienia licząc od 1 października 2013 roku. W doktrynie prezentowany jest jednolity pogląd, że skoro uczelniom wyższym pozostawiono autonomię kształtowania okresów pozwalających na uzyskanie tytułu naukowego doktora lub doktora habilitowanego, to okres zatrudnienia powinien być liczony na nowo, czyli nie powinno się uwzględniać okresów zatrudnienia na stanowisku asystenta, czy adiunkta przypadających przed dniem 1 października 2013 roku (zob. np. Komentarz do art. 120 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, Baran Krzysztof W. (red.) Akademickie prawo pracy. Komentarz do art. 107-158 oraz 196-201a i 226 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym, czy też W. Sanetra, Prawo o szkolnictwie wyższym, LEX 2013; Hubert Izdebski, Prawo o szkolnictwie wyższym. Komentarz, Wydanie II, LEX 2015; Tadeusz Kuczyński, Akademickie prawo pracy pod redakcją naukową Krzysztofa W. Barana, Wolters Kluwer, Warszawa 2015, str. 98-102).

Zgodnie z § 1 pkt 2 uchwały Senatu Uczelni nr 5/2013-2014 osoby nie posiadające stopnia naukowego doktora habilitowanego zatrudnione na stanowisku adiunkta w Uniwersytecie Przyrodniczym w Lublinie przed 1 października 2013 roku pozostają zatrudnione na tych stanowiskach do dnia określonego w dokumencie będącym podstawą zatrudnienia (mianowania), nie dłużej jednak niż do 30 września 2021 roku. Mając jednak na względzie rodzaj łączącego powoda z pozwanym stosunku pracy (mianowanie na czas nieokreślony) należy wskazać, że postanowienie przywołanej wyżej uchwały miało do powoda zastosowanie jedynie w zakresie, w jakim wskazywało końcowy termin zatrudnienia ustalony na 30 września 2021 roku. Nie można bowiem uznać, że akt mianowania powoda na stanowisko adiunkta zawiera w sobie termin (określony dzień), do którego powód miał pozostawać w zatrudnieniu. Jeszcze raz należy podkreślić, że stosunek pracy powoda był bezterminowy, niezależnie od tego, czy w dokumencie tym przywołano obowiązujący wówczas § 118 Statutu Akademii Rolniczej, a co za tym idzie, w dokumencie będącym podstawą zatrudnienia powoda nie ma określonego dnia, do którego zatrudnienia to miało istnieć.

Nie można uznać za prawidłowe zastosowanie do stosunku pracy powoda § 159 ust. 2 statutu Uczelni w brzmieniu nadanym uchwałą Senatu Uczelni nr 18/2017-2018 z 8 grudnia 2017 roku, gdyż naruszyłoby to wyrażoną w art. 3 kodeksu cywilnego zasadę nieretroakcji przepisów. Pozwana Uczelnia zmieniając przepisy w trakcie obowiązywania 8-letniego okresu zatrudnienia liczonego od 1 października 2013 roku, zmierzała do ominięcia obowiązującej interpretacji przepisu art. 120 u.p.s.w., zgodnie z którą do okresu zatrudnienia adiunkta sprzed 1 października 2013 roku nie wlicza się do ośmioletniego okresu zatrudnienia, o którym stanowi art. 120 u.p.s.w.

Nie ulega wątpliwości, że w chwili wejścia w życie nowelizacji art. 120 u.p.s.w., statut pozwanego nie zawierał przepisów dotyczących kwestii zaliczania, bądź niezaliczania okresu zatrudnienia sprzed daty 1 października 2013 roku mimo, że pozwana Uczelnia miała 2 lata na dokonanie stosownych zmian w tym akcie prawnym. Zatem sąd uznał, że do pracowników zastosowanie znalazła zasada ogólna, iż okres 8 lat należy liczyć od początku. Nie można zatem zgodzić się z tym, aby uznać za dopuszczalne zastosowanie wobec powoda i innych pracowników niekorzystnych dla nich zmian, jakie w statucie pozwany wprowadził uchwałą Senatu Uczelni nr 18/2017-2018, długo po uregulowaniu tej kwestii przez przepisy powszechnie obowiązujące w związku z ówczesnym brzmieniem statutu.

W związku z powyższym i uznaniem przez sąd wypowiedzenia stosunku pracy powoda za nieuzasadnione - orzeczono na podstawie art. 45 § 1 kp o przywróceniu powoda do pracy na poprzednich warunkach.

Orzeczenie o kosztach procesu uzasadnia art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 kpc. Zgodnie z podstawową zasadą rozstrzygania o kosztach procesu strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu – niezbędne do jego prowadzenia. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego, z mocy art. 98 § 3 kpc w związku z art. 99 kpc, zalicza się wynagrodzenie pełnomocnika – jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w przepisach rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku – w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2016 poz. 1667 z późn. zm.). Uwzględniając stawkę ustaloną w § 9 ust. 1 pkt 1 tego rozporządzenia zasądzono na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 180 zł.

Z tych wszystkich względów Sąd Rejonowy orzekł, jak w wyroku.