Sąd zmienił decyzję ZUS-u przyznając Klientce Kancelarii prawo do zasiłku chorobowego - wyrok z uzasadnieniem

Sygn. akt VII U ##/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia # marca 2020 roku, znak ####, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie odmówił #### #### prawa do zasiłku chorobowego za okres od 12 marca 2020 roku do 16 marca 2020 roku.

W uzasadnieniu powyższej decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczona została wezwana na badanie przez lekarza orzecznika ZUS na dzień 11 marca 2020 roku. Wezwane na badanie zostało wysłane na adres ###, ponieważ ten adres został podany lekarzowi wystawiającemu zaświadczenie lekarskie na druku ZUS ZLA, jako adres pobytu w okresie trwania niezdolności do pracy. Wezwanie zostało uznane za doręczone w trybie art. 44 § 4 kpa. Nie stawiając się na badanie, ubezpieczona uniemożliwiła poddanie kontroli prawidłowości orzekania o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby i wystawiania zaświadczeń lekarskich przez lekarza orzekającego jej niezdolność do pracy z powodu choroby i wystawiającego zaświadczenie lekarskie. Zatem zaświadczenie lekarskie seria ZV numer ## wydane na okres od dnia 17 lutego 2020 roku do 16 marca 2020 roku traci ważność z dniem 11 marca 2020 roku (decyzja – k. nienumerowana akt ZUS).

W ustawowym trybie i terminie powyższą decyzję zaskarżyła #### ###. Skarżąca wyjaśniła, iż adres ### jest adresem, pod którym przebywa i stale mieszka jednak nie otrzymała awizo z Poczty Polskiej. Oświadczyła, iż nie ruszała się z domu i przez cały czas przebywała pod podanym wyżej adresem. Jedynym wyjątkiem są dni do 17 lutego do 28 lutego, kiedy mąż woził ją na zabiegi rehabilitacyjne zlecone przez lekarza i w godzinach od 10.30 do 12.15 nie było nikogo w domu. Wskazała również, iż na ulicy ### mieszka jeszcze jedna #### #### i nieraz korespondencja była mylnie przekazywana pod inny adres i musiały (z #### ####) przekazywać sobie wzajemnie listy polecone otwierając nie swoją korespondencję (k. 2-3).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie wniósł o oddalenie odwołania, motywując swoje stanowisko tak, jak w zaskarżonej decyzji (k. 5-5v). Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą VII U ##/20.

Decyzją z dnia # kwietnia 2020 roku, znak #### Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie odmówił #### #### prawa do zasiłku chorobowego od dnia 17 marca 2020 roku do 27 kwietnia 2020 roku.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że z posiadanej dokumentacji wynika, że tytuł ubezpieczenia chorobowego ustał w dniu 31 grudnia 2019 roku. Niezdolność do pracy powstała w dniu 17 marca 2020 roku, a więc po upływie 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego (decyzja – k. nienumerowana akt ZUS).

Powyższą decyzję również zaskarżyła #### #### podnosząc, iż od 30 grudnia 2019 roku do 22 czerwca 2020 roku jest nieprzerwanie na zwolnieniu lekarskim w związku z dolegliwościami ze strony kręgosłupa. Na badanie do lekarza orzecznika ZUS nie stawiła się, bo nie otrzymała wezwania, zaś decyzja odnoście prawa do zasiłku chorobowego za okres od 12 marca do 16 marca 2020 roku jest jeszcze nierozstrzygnięta (odwołanie – k. 29 akt połączonych VII U ##/20.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie w odpowiedzi na odwołanie z dnia 24 czerwca 2020 roku, wniósł o oddalenie odwołania w całości, podtrzymując wnioski zawarte w zaskarżonej decyzji (k. 32-33 akt sprawy VII U ##/20). Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt VII U ##/20.

Postanowieniem z dnia 2 lipca 2020 roku, Sąd połączył sprawę o sygn. akt VII U ##/20 ze sprawą z odwołania #### #### od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie o prawo do zasiłku chorobowego, rozpoznawanej pod sygn. akt VII U ##/20 do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia (k. 35 akt sprawy VII U ##/20).

W toku procesu strony konsekwentnie podtrzymywały zajęte stanowiska w sprawie).

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

#### #### do dnia # grudnia 2019 roku była zatrudniona w Lublinie w ProBono Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Lublinie i z tego tytułu podlegała ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu (bezsporne vide świadectwo pracy – k. nienumerowana akt ZUS).

Wnioskodawczyni od 30 października 2019 roku do 31 października 2019 roku, od 4 listopada 2019 roku do dnia 3 grudnia 2019 roku była niezdolna do pracy i korzystała ze zwolnienia lekarskiego z powodu schorzeń kręgosłupa (nr statystyczny choroby M 54). W tym czasie odwołująca stosowała się do zaleceń lekarskich i prawidłowo wykorzystywała orzeczony okres niezdolności do pracy (zestawienie zaświadczeń wybranego ubezpieczonego – k. nienumerowana akt ZUS; zeznania wnioskodawczyni – k. 43v-44 w zw. z k. 77v).

Od dnia 30 grudnia 2019 roku skarżąca ponownie była niezdolna do pracy z powodu choroby i przebywała na zwolnieniu lekarskim w związku ze schorzeniami kręgosłupa. Niezdolność ta trwała nieprzerwanie do dnia 27 kwietnia 2019 roku i także była związana ze schorzeniami kręgosłupa (nr statystyczny choroby M 54). W dniu 17 lutego 2020 roku skarżąca otrzymała kolejne zaświadczenie lekarskie seria ZV nr ##, potwierdzające jej niezdolność do pracy w okresie od 17 lutego 2020 roku do 16 marca 2020 roku. Lekarz wystawiając powyższe zaświadczenie wpisał w nim adres w czasie trwania niezdolności o pracy skarżącej tj. ### (wniosek o kontrolę zaświadczeń lekarskich o czasowej niezdolności do pracy – k. nienumerowana akt ZUS, zeznania wnioskodawczyni – k. 43v-44 w zw. z k. 77v).

W celu przeprowadzenia kontroli prawidłowości orzeczenia o czasowej niezdolności do pracy i wystawiania zaświadczeń lekarskich Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie skierował do wnioskodawczyni wezwanie na badanie, które miał wykonać lekarz orzecznik ZUS. Termin badania został wyznaczony na dzień 11 marca 2020 roku, godzina 13:00. Wezwanie zostało skierowane na adres ###, za zwrotnym potwierdzeniem odbioru (bezsporne, koperta wraz z wezwaniem – k. nienumerowana akt ZUS).

Przesyłka zawierająca wezwanie na badanie była dwukrotnie awizowana przez doręczyciela z powodu nie podjęcia jej w terminie. Po raz pierwszy w dniu 21 lutego 2020 roku i powtórnie w dniu 2 marca 2020 roku. Ostatnim dniem, w którym skarżąca mogła ją odebrać był 10 marca 2020 roku. W dniu 7 marca 2020 roku przesyłka polecona została zwrócona do organu rentowego jako niepodjęta w terminie (koperta wraz z potwierdzeniem odbioru - k. nienumerowana akt ZUS).

W dniu badania 11 marca 2020 roku wnioskodawczyni nie stawiła się na badanie przez lekarza orzecznika ZUS (bezsporne).

W czasie niezdolności do pracy wnioskodawczyni przebywała w miejscu swojego zamieszkania, którego nie opuszczała z uwagi na stan zdrowia. Pomimo tego odwołująca nie odebrała wezwania na badanie, ani nie otrzymała awiza (zeznania wnioskodawczyni – k. 43v-44 w zw. z k. 77v, zeznania świadka #### #### – k. 44-44v).

#### #### pod adresem ### mieszka razem z mężem #### ####. Pod tym adresem, znajduje się dom jednorodzinny, który jest ogrodzony. Przy furtce, na słupku umieszona jest zaś skrzynka pocztowa. Od strony wewnętrznej (od podwórka) można ją otworzyć za pomocą kluczyka, zaś korespondencję wrzuca się z przodu skrzynki, poprzez podniesienie klapy. Ze skrzynką pocztową zintegrowany jest domofon, który zamontowany jest na słupku. Ponieważ instalacja jest wadliwie podłączona, dzwonek nie działa i listonosz pozostawia korespondencję w skrzynce nie informując o tym domowników posesji z ulicy ###.

W miejscowości #### mieszka jeszcze jedna osoba o danych osobowych, takich samych jak wnioskodawczyni. Także nazywa się #### ####. Jej posesja znajduje się pod adresem ulica ###. Ponieważ na jednej ulicy zamieszkują dwie osoby o takim samym imieniu i nazwisku, często dochodzi do pomyłek przy doręczeniu korespondencji. Zdarzało się bowiem, że skarżąca, jak i jej mąż, znajdowali w swojej skrzynce pocztowej korespondencje kierowaną do #### #### zamieszkałej przy ulicy ###, zaś korespondencja wnioskodawczyni trafiała do skrzynki początkowej sąsiadki pod adres ulica ### (zeznania wnioskodawczyni – k. 43v-44 w zw. z k. 77v, zeznania świadka #### #### – k. 44-44v).

Na okres po dniu 16 marca 2020 roku wnioskodawczyni otrzymała kolejne zwolnienia lekarskie o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby, które kontynuowała do 7 września 2020 roku (zestawienie zaświadczeń wybranego ubezpieczonego – k. nienumerowana akt ZUS, zeznania wnioskodawczyni – k.43v-44 w zw. z k. 77v).

Organ rentowy, jako płatnik świadczenia chorobowego uznając, iż niezdolność do pracy od dnia 17 marca 2020 roku powstała po upływie 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego odmówił wnioskodawczyni zasiłku chorobowego za dalszy okres niezdolności do pracy tj. od dnia 17 marca do 24 kwietnia 2020 roku (bezsporne).

Przytoczony wyżej stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane tam dowody, które w zakresie, w jakim posłużyły do jego ustalenia, obdarzył wiarą. Sąd Rejonowy dał wiarę dokumentom zgromadzonym w aktach sprawy, gdyż ich autentyczność i wiarygodność - w zakresie, w jakim skorzystanie z tych dokumentów było niezbędne do poczynienia ustaleń faktycznych, co do okoliczności istotnych w sprawie - nie były kwestionowane przez strony, a Sąd nie widział podstaw, by autentyczność bądź wiarygodność tych dowodów negować z urzędu.

Niniejszy stan faktyczny ustalono także w oparciu o zeznania świadka #### #### (k. 44-44v) męża wnioskodawczyni mieszkającego razem z nią pod adresem ###. Zeznania te zdaniem Sądu zasługują na wiarę. Uzupełniają one pozostałe dowody i są miarodajne do wydania rozstrzygnięcia.

Sąd uznał za wiarygodne twierdzenia wnioskodawczyni, gdyż są stanowcze, jasne i rzeczowe, a także korespondują z pozostałym materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny.

Na mocy art. 2352 § 1 pkt 2 i 5 kpc Sąd oddalił wniosek dowodowy pełnomocnika skarżącej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy (protokół rozprawy – k. 77v).

W ocenie Sądu odwołania #### #### są zasadne, dlatego też zasługiwały na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 Ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t. jedn.: Dz. U. z 2020 roku, poz. 870) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.

Pozwany nie kwestionował stanu zdrowia wnioskodawczyni w okresie objętym zaskarżoną decyzją.

Zgodnie z przepisem art. 59 ustawy zasiłkowej, prawidłowość orzekania o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby oraz wystawiania zaświadczeń lekarskich podlega kontroli (ust. 1). Kontrolę tą wykonują lekarze orzecznicy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ust. 2), a w celu kontroli lekarz orzecznik może przeprowadzić badanie lekarskie ubezpieczonego w wyznaczonym miejscu lub w miejscu jego pobytu lub też może skierować ubezpieczonego na badanie specjalistyczne przez lekarza konsultanta Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jak też zażądać od wystawiającego zaświadczenie lekarskie udostępnienia dokumentacji medycznej dotyczącej ubezpieczonego stanowiącej podstawę wydania zaświadczenia lekarskiego lub udzielenia wyjaśnień i informacji w sprawie czy zlecić wykonanie badań pomocniczych w wyznaczonym terminie (ust. 3).

Ustęp 5 powołanego przepisu wskazuje, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych wysyła do ubezpieczonego, za zwrotnym potwierdzeniem odbioru, wezwanie, w którym określa termin badania przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych albo przez lekarza konsultanta lub dostarczenia posiadanych wyników badań pomocniczych. Wezwanie zawiera informację o skutkach, o których mowa w ust. 6 i 10. Ustęp 6 tego przepisu przewiduje zaś, że w razie uniemożliwienia badania lub niedostarczenia posiadanych wyników badań w terminie, o którym mowa w ust. 5, zaświadczenie lekarskie traci ważność od dnia następującego po tym terminie.

Kontrolę, o jakiej mowa w tym przepisie, w stosunku do wnioskodawczyni pozwany miał przeprowadzić w dniu 11 marca 2020 roku o godz. 13:00, w związku z czym wysłał do niej wezwanie za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. #### #### nie stawiła się na badanie w wyznaczonym terminie. W tej sytuacji organ rentowy uznał, iż uniemożliwiła ona przeprowadzenie kontroli i tym samym wypełniła dyspozycję ust. 6 cytowanego wyżej przepisu.

O uniemożliwieniu przeprowadzenia badania można mówić zasadnie wówczas, gdy ubezpieczony z przyczyn od niego zależnych, świadomie czy celowo powoduje niemożność dokonania badania. Jego zachowanie musi zatem cechować zła wola i dążenie do uniknięcia przeprowadzenia kontroli zasadności wydanego zeznania lekarskiego. Wskazuje na to sformułowanie powołanego przepisu art. 59 ust. 6 ustawy

Nie każda sytuacja, w której osoba wezwana na termin badania przez lekarza orzecznika ZUS nie stawiła się, od razu musi być kwalifikowana jako uniemożliwienie dokonania kontroli zasadności zwolnienia lekarskiego. Nie taki był bowiem cel ustawodawcy. Art. 59 ust. 6 ustawy, posługując się terminem „uniemożliwia” zdaje się wskazywać na rzeczywisty cel wprowadzenia zapisu o utracie ważności zaświadczenia lekarskiego, a zatem na zastosowanie go do takich przypadków, kiedy ubezpieczony swoim zachowaniem doprowadza do nie przeprowadzenia badania kontrolnego. (...) oznacza bowiem udaremniać, stawać na przeszkodzie. Tylko działanie ubezpieczonego wbrew obowiązkowi przedstawienia badań lekarskich lub uniemożliwiania stawienia się na badanie, nacechowane winą umyślną powinno spotkać się z reperkusją w postaci utraty prawa do zasiłku chorobowego.

W niniejszej sprawie wnioskodawczyni istotnie nie stawiła się na termin badania, ale celem jej działania nie było uniemożliwienie przeprowadzenia kontroli przez lekarza orzecznika. Szczególnie, że o wyznaczonym terminie badania odwołująca nie wiedziała, a jej niewiedza nie była przez nią zawiniona. Wnioskodawczyni nie odebrała przedmiotowego wezwania na badanie w dniu 11 marca 2020 roku, ponieważ nie otrzymała zawiadomienia o tym, że w placówce pocztowej oczekuje na nią korespondencja z ZUS-u – nie otrzymał tzw. awiza. Wyjaśniła również, że przy ulicy ### mieszkają dwie osoby o danych #### ###. Jedna pod adresem ### (wnioskodawczyni) a druga - ### (sąsiadka) w związku z tym mogło dojść do pomyłki przy doręczaniu korespondencji z ZUS przez listonosza co już nieraz miało miejsce.

Ustawa z dnia z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa nie definiuje, co oznacza uniemożliwianie kontroli niezdolności do pracy. Znaczenie słowa uniemożliwiać oznacza utrudnianie, udaremnianie, więc nosi w sobie celową wolę niewykonania powinności, obowiązku, natomiast w przedmiotowej sprawie odwołująca udowodniła, że z powodów przez nią niezawinionych związanych z nie otrzymaniem wezwania na badanie ani zawiadomienia o tym, że w placówce pocztowej oczekuje na nią korespondencja z ZUS-u – nie otrzymał tzw. awiza, nie zrealizowała obowiązków, o którym mowa w art. 59 ust. 6 ustawy zasiłkowej. Wnioskodawczyni nie działała w celu uniemożliwienia dokonania kontroli jej stanu zdrowia przez lekarza orzecznika, czego dowodem jest dalsze jej postępowanie zmierzające niezwłocznie do wyjaśnienia sprawy w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych.

Zaznaczyć należy, iż stosownie do art. 139 § 1 k.p.c. w razie niemożności doręczenia pisma bezpośrednio adresatowi lub w sposób określony w art. 138 k.p.c., pismo przesłane za pośrednictwem operatora publicznego lub innego operatora pocztowego należy złożyć w placówce pocztowej tego operatora, zaś zawiadomienie o tym należy umieścić na drzwiach mieszkania adresata, lub w oddawczej skrzynce pocztowej, ze wskazaniem gdzie i kiedy pismo pozostawiono oraz z pouczeniem, iż należy je odebrać w terminie 7 dni od dnia umieszczenia zawiadomienia. W razie bezskutecznego upływu tego terminu czynność zawiadomienia należy powtórzyć.

Sposób doręczania przesyłek określa także rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 2010r. w sprawie szczegółowego trybu i sposobu doręczania pism sądowych w postępowaniu cywilnym. Rozporządzenie to zawiera reguły, którymi powinien kierować się listonosz i odpowiedni urząd pocztowy, gdy zachodzi sytuacja przewidziana w art. 139 § 1 k.p.c.

Zgodnie z powyższymi regulacjami, doręczenie zastępcze oparte jest na domniemaniu, że pismo sądowe dotarło do rąk adresata i że w ten sposób doręczenie zostało dokonane prawidłowo. Domniemanie to może być jednak obalone przez stronę, która może dowodzić, że pisma nie otrzymała i o nim nie wiedziała, gdyż osoba, której pismo doręczono zastępczo, bądź urząd, w którym je złożono, nie oddały mu pisma (por. post. Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2005r. IV CZ 6/05, LEX603429, post. Sądu Najwyższego z dnia 4 września 1970 r., PZ 53/70, OSNC 1971, nr 6, poz. 100).

W niniejszej sprawie odwołująca podniosła, iż nie otrzymała wezwania na badanie, ani awiza o przesyłce zawierającej wezwania na badanie w dniu 11 marca 2020 roku. Wskazała, że przy ulicy ### zamieszkują dwie osoby o danych #### #### – wnioskodawczyni pod adresem ### zaś sąsiadka pod adresem ulica ###. Mogło się więc zdarzyć, iż doszło do pomyłki przy doręczaniu korespondencji przez listonosza zaś #### #### zamieszkująca pod adresem ulica ### nie przekazała wnioskodawczyni żadnych informacji o czekającej na nią korespondencji.

Sąd Rejonowy ustalił również, iż #### #### mogła odebrać przesyłkę z wezwaniem na badanie na dzień 11 marca 2020 roku najpóźniej w dniu 10 marca 2020 roku, zaś w dniu 7 marca 2020 roku korespondencja została zwrócona do nadawcy. Powyższe nakazuje przyjąć, że wnioskodawczyni nie została również prawidłowo wezwana na termin badania w dniu 11 marca 2020 r., godz. 13:00, bo dzień skutecznego doręczenia mijał właśnie z upływem dnia 10 marca 2020 roku, tj. już po zwrocie - przez urząd pocztowy, korespondencji do nadawcy.

Skuteczność doręczenia przez awizo warunkuje stwierdzenie, że adresat w sposób niebudzący wątpliwości został zawiadomiony o nadejściu przeznaczonego dla niego pisma sądowego oraz miejsca, w którym może je odebrać. Brak tego zawiadomienia, jak też wątpliwość czy dotarło ono do adresata, czyni doręczenie bezskutecznym (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 1988 roku, III CRN 172/88).

W ocenie Sądu, powyższe obala domniemanie zastępczej formy doręczenia, jaka w tej sprawie miała miejsce. Jak wynika z okoliczności sprawy, działania odwołującej nie miały na celu uchylenia się od badania kontrolnego, gdyż po pierwsze ubezpieczona nie wiedziała, że takie badanie zostało wyznaczone, a po drugie jej schorzenie w tamtym czasie nie pozostawiało żadnych wątpliwości, co do istniejącej niezdolności do pracy.

Dlatego – w ocenie Sądu - przedmiotowa decyzja nie jest zasadna, ponieważ organ rentowy oparł ją na nieprawidłowej ocenie zaistniałych zdarzeń. Warunkiem prawnym utraty ważności zwolnienia lekarskiego jest uniemożliwienie badania przez ubezpieczonego. Z kolei warunkiem uniemożliwienia badania jest skuteczne wezwanie ubezpieczonego na jego termin. Skoro wnioskodawczyni nie została skutecznie wezwana to tym samym nie mogła uniemożliwić badania. A contrario oznacza to, że zaświadczenie lekarskie zachowuje ważność i zasiłek chorobowy za ten okres skarżącej przysługuje. Tym samym niestawiennictwo #### #### na wyznaczonym terminie badania przez Lekarza Orzecznika ZUS uznać należy za usprawiedliwione i nie można go interpretować jako celowe uniemożliwienie przeprowadzenia kontroli.

Z uwagi na powyższe, Sąd uznał, iż organ rentowy niesłusznie pozbawił #### #### prawa do zasiłku chorobowego za okres od 12 marca 2020 roku do 16 marca 2020 roku.

W toku niniejszego postępowania Sąd rozpatrywał także odwołanie #### #### od decyzji z dnia 27 kwietnia 2020 roku, którą organ rentowy pozbawił ją prawa do zasiłku chorobowego od 17 marca 2020 roku do 27 kwietnia 2020 roku, bowiem – w ocenie organu rentowego, niezdolność do pracy powstała po upływie 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego. Decyzja ta została wydana w oparciu o decyzję z dnia 25 marca 2020 roku.

Jak stanowi art. 8 powołanej ustawy, zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywana pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 – nie dłużej jednak niż przez 182 dni. W myśl natomiast art. 7 zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego.

W art. 7 sformułowano dwie przesłanki nabycia prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu ubezpieczenia chorobowego. Pierwszą z nich jest czas trwania niezdolności do pracy, który musi wynosić bez przerwy 30 dni, ale w doktrynie podnosi się, że nie musi ona być cały czas niezdolnością wynikającą z tej samej przyczyny (por. I. Jędrasik-Jankowska, Ubezpieczenia społeczne, t. 3, s. 96 czy A. Rzetecka-Gil, Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego, s. 36). Drugą przesłanką jest natomiast data powstania niezdolności do pracy, która może, w zależności od rodzaju choroby, wynosić albo 14 dni, albo 3 miesiące od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego. Zasadą jest 14 dni, gdyż termin 3-miesięczny dotyczy jedynie chorób zakaźnych, których okres wylęgania jest dłuższy niż 14 dni lub innych chorób, których objawy chorobowe ujawniają się po okresie dłuższym niż 14 dni od początku choroby. Podkreślenia wymaga jednak, że decydujące znaczenie ma moment powstania niezdolności do pracy, a nie zachorowania, a zatem bez znaczenia będzie, czy jest to pierwsza, czy kolejna niezdolność do pracy z powodu określonej choroby (por. I. Jędrasik-Jankowska, Pojęcia i konstrukcje prawne, s. 369).

Ponadto, zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej, do okresu, o którym mowa w art. 8, zwanego dalej „okresem zasiłkowym”, wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Natomiast zgodnie z art. 13 ust 1 pkt 2 cytowanej ustawy zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.

Nie było okolicznością sporną, że wnioskodawczyni w trakcie trwania ubezpieczenia chorobowego w związku z zatrudnieniem w ProBono Spółce z ograniczona odpowiedzialnością w Lublinie, stała się niezdolna do pracy z powodu choroby od 30 grudnia 2019 roku nieprzerwanie do 16 marca 2020 roku i że na dzień 11 marca 2020 roku organ rentowy wyznaczył termin badania przez lekarze orzecznicy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych celem kontroli zaświadczenia lekarskiego o czasowej niezdolności do pracy. #### #### na wyznaczony termin badania nie stawiła się i została pozbawiona prawa do zasiłku chorobowego za okres od 12 do 16 marca 2020 roku.

Sąd ustalił zaś, iż organ rentowy niesłusznie pozbawił #### #### prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 12 marca 2020 roku do 16 marca 2020 roku.

Zatem, wobec okoliczności, iż w okresie od 12 marca do 16 marca 2020 roku wnioskodawczyni była niezdolna do pracy z powodu choroby, zaś jego niezdolność do pracy powstała w dniu 30 grudnia 2019 roku i trwała nieprzerwanie do dnia 7 września 2020 roku stwierdzić trzeba, że spełniała warunki uzyskania prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 17 marca 2020 roku do 27 kwietnia 2020 roku (zaskarżona decyzja z dnia 27 kwietnia 2020 roku) na podstawie art. 7 i 8 ustawy o świadczeniach w razie choroby i macierzyństwa: utrata zdolności do pracy z powodu choroby nastąpiła w okresie trwania tytułu ubezpieczenia tj. jeszcze 30 grudnia 2019 roku oraz nie upłynął jej pełny okres zasiłkowy wynoszący 182.

Z tych względów, w oparciu o przytoczone przepisy i na podstawie art. 477¹⁴ § 2 kpc, Sąd Rejonowy zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 25 marca 2020 roku i przyznał wnioskodawczyni prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 12 marca 2020 roku do dnia 16 marca 2020 roku oraz zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 27 kwietnia 2020 roku w ten sposób, że przyznał #### #### prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 17 marca 2020 roku do dnia 27 kwietnia 2020 roku.

W związku z tym, że skarżąca była reprezentowana przez fachowego pełnomocnika i zgłosiła w terminie wniosek o zasądzenie kosztów niniejszego postępowania, Sąd Rejonowy przyznał na jej rzecz koszty w wysokości 360 zł tytułem poniesionych kosztów procesu w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c i art. 108 § 1 k.p.c. na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu oraz § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U z 2018r. poz. 265), a więc po ## złotych za każdą ze spraw.

Z tych wszystkich względów należało orzec, jak w sentencji wyroku.