Zasądzanie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za kolejne okresy - łącznie za cały okres 1.167.116,62 zł

Sygn. akt VII U ##/21

U Z A S A D N I E N I E

W pozwie z 15 listopada 2021 roku #### #### wniósł o zasądzenie od Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej im. Św. Jana z Dukli w Lublinie ### zł, tytułem wynagrodzenia za okres przebywania bez pracy od 1 czerwca do 31 lipca 2020 roku z ustawowymi odsetkami od 15 listopada 2021 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Jak wynika z uzasadnienia Sąd Rejonowy w Lublinie wyrokiem z # lipca 2019 roku w sprawie VII P ##/18 przywrócił powoda do pracy w pozwanym i zasądził na jego rzecz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy obejmujące okres 18 grudnia 2017 roku – 17 lipca 2019 roku. Następnie Sąd Okręgowy w Lublinie, rozpoznając apelację od tego wyroku, wyrokiem z # października 2021 roku w sprawie VIII Pa ##/19, oddalając apelację pozwanego zasądził na rzecz powoda wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy od 18 lipca 2019 roku do 31 maja 2020 roku. 2 listopada 2021 roku powód złożył pracodawcy oświadczenie o gotowości podjęcia pracy. Powyższe oznacza, że #### #### należne jest jeszcze wynagrodzenie za pozostałe miesiące pozostawania bez pracy, j. od 1 czerwca 2020 roku do 31 października 2021 roku (k. 2 – 6; 25).

15 listopada 2021 roku #### #### złożył także kolejne pozwy domagając się zasądzenia wynagrodzenia z czas pozostawania bez pracy:
- ### zł za okres 1 sierpnia – 30 września 2020 roku (k. 59 – 63; 82);
- ### zł za okres 1 października – 30 listopada 2020 roku (k. 149 – 153; 172);
- ### zł za okres 1 grudnia 2020 roku – 31 stycznia 2021 roku (k. 178 – 183; 202);
- ### zł za okres 1 lutego – 31 marca 2021 roku (k. 119 – 123; 142);
- ### zł za okres za okres 1 kwietnia – 31 maja 2021 roku (k. 89 – 93; 112);
- ### zł za okres za okres 1 czerwca – 31 lipca 2021 roku (k. 209 - 213; 232);
- ### zł za okres za okres 1 sierpnia - 30 września 2021 roku (k. 29 – 33; 52);
- ### zł za okres 1 – 31 października 2021 roku (k. 239 – 243; 262).

We wszystkich tych pozwach powód wnosił o zasądzenie powyższych kwot wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 15 listopada 2021 roku do dnia zapłaty, a także wnosił o zasądzenie kosztów. Uzasadnienie żądań było analogiczne jak powyżej już wskazano.

Roszczenia powoda zostały połączone do wspólnego rozpoznana i rozstrzygnięcia (k. 53; 83; 113; 143; 173; 203; 233).

W odpowiedzi na pozew pozwany – Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej im. Św. Jana z Dukli – wniósł o oddalenie powództw i zasądzenie zwrotu kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od uprawomocnienia się orzeczenia, w którym je zasądzono do dnia zapłaty.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, że nie kwestionuje, iż w momencie rozwiązania umowy o pracę powód korzystał ze szczególnej ochrony stosunku pracy na podstawie art. 39 kp. Jednakże, w ocenie pozwanego, w niniejszym przypadku żądanie powoda nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ jest sprzeczne z poczuciem sprawiedliwości, a przez to niezgodne z art. 8 kp. Przemawia za tym niezwykle wysoka kwota już zasądzonego na rzecz powoda wynagrodzenia (759.999,42 zł) oraz niezwykle wysoka kwota wynagrodzenia żądanego przez powoda w niniejszym postepowaniu (405.607,59 zł), które istotnie odbiegają od kwot dostępnych na lokalnym rynku pracy dla większości pracowników oraz są nieosiągalne dla pracowników, którzy nie podlegają szczególnej ochronie trwałości stosunku pracy. Pozwany jest podmiotem leczniczym finansowanym ze środków publicznych, który nie prowadzi działalności nastawionej na zysk. Powód podjął pracę w innym szpitalu i wykonuje ją do chwili obecnej, co w realiach wykonywanego zawodu powoduje, że nie mógłby w żadnym układzie okoliczności, oprócz uzyskiwania wynagrodzenia w innej placówce, zarobić kwoty, która została mu zasądzona tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Ponadto powód nabył z dniem # czerwca 2019 roku uprawnienia emerytalne i od # sierpnia 2019 roku pobiera emeryturę. Zachowanie powoda wskazywało na to, że w rzeczywistości nie miał zamiaru wrócić do pracy w COZL po przywróceniu do pracy na podstawię wyroku sądu, a żądanie przywrócenia do pracy służyło wyłącznie uzyskaniu wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy, a nie wynikało z rzeczywistej woli powrotu na dotychczasowe stanowisko (k. 290 – 305).

Na rozprawie 12 maja 2022 roku pełnomocnik powoda popierał powództwa, które dodatkowo rozszerzył o kolejne ### zł, tj. wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy od 1 do 30 listopada 2021 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 15 listopada 2021 roku do dnia zapłaty (k. 370), pełnomocnik pozwanego zaś nie uznał powództw, w tym i rozszerzonego i wniósł o ich oddalenie i zasądzenie kosztów. Takie stanowiska strony podtrzymywały do zamknięcia rozprawy (k. 371; 494v).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

#### #### był zatrudniony w Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej im. Św. Jana z Dukli w Lublinie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od 1 sierpnia 2005 roku, przy czym od 1 stycznia 2013 roku na stanowisku Lekarza Kierującego Oddziałem Anestezjologii i Intensywnej Terapii.

Zgodnie z zakresem obowiązków do zadań powoda, jako Lekarza Kierującego Oddziałem Anestezjologii i Intensywnej Terapii, należała min. organizacja pracy Oddziału zapewniająca pacjentom COZL stałą i fachową specjalistyczną usługę lekarską w zakresie świadczenia znieczuleń, terapii bólu i leczenia chorych w Oddziale Intensywnej Terapii, sprawowanie nadzoru merytorycznego na procedurami leczniczymi stosowanymi w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii, ustalanie grafików pracy podległego personelu lekarskiego oraz kontrolowanie rzetelności i poprawności wykonywanych czynności, przeprowadzanie okresowych ocen pracowników, sprawowanie nadzoru nad dokumentacją medyczną prowadzoną w Oddziale, a także wykonywanie innych czynności zleconych przez dyrektora Centrum. Wykonując powierzone obowiązki, powód organizował pracę w zakresie leczenia chorych na Oddziale Intensywnej Terapii i zarządzał pracą zespołu medycznego, w skład którego wchodziło 5 lekarzy anestezjologów.

Z uwagi na trudną sytuację materialną pozwanego, w 2017 roku podjęto działania zmierzające do poprawy sytuacji finansowej i organizacyjnej placówki. Dyrekcja, m.in. zmierzała do racjonalizacji zatrudnienia poprzez połączenie zespołu anestezjologów dotychczas rozbitego na dwie części tj. Oddział Intensywnej Terapii oraz Blok Operacyjny w jedną jednostkę. Założeniem było włączenie grupy anestezjologów z Bloku Operacyjnego do Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Terapii, którym kierował powód.

Zarządzeniem z 4 października 2017 roku nr 182/2017 zmieniony został Regulamin Organizacyjny COZL, w nowych zapisach wskazano, że poza wykonywaniem kaniulizacji dużych naczyń i prowadzeniem opieki i terapii chorych w stanie krytycznym do zadań Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Terapii miało dodatkowo należeć przeprowadzanie znieczuleń do zabiegów operacyjnych, stała kontrola parametrów życiowych w trakcie trwania zabiegu i tuż po nim, zabezpieczenie oraz przeprowadzanie zabiegów reanimacyjno - resuscytacyjnych na terenie COZL oraz zabezpieczenie innych komórek szpitala wymagających udziału anestezjologa. Dodatkowy zakres zadań Oddziału został przy tym przejęty głównie od zadań należących dotychczas do Bloku Operacyjnego. W ramach tych zmian powód miał organizować i nadzorować pracę dodatkowo 13 lekarzy – anestezjologów dotychczas świadczących pracę na Bloku Operacyjnym. W zakresie jego nowych obowiązków miał być nadzór nad pracą wykonywaną na 10salach operacyjnych, w 4 punktach znieczuleń poza blokiem i w sali poznieczuleniowej, a także w Poradni Leczenia Bólu. Powód, po zmianach organizacyjnych, miał odpowiadać za zabezpieczenie anestezjologiczne całego Centrum, a nie jak dotychczas tylko Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Terapii, gdzie zajmowano się wyłącznie intensywną opieką i leczeniem pacjentów w stanie krytycznym. Jednocześnie charakter pracy na Bloku Operacyjnym był zupełnie różny od pracy wykonywanej na OIT, dotyczyło to przede wszystkim obsługi innego sprzętu i obowiązujących innych procedur i stosowanej terapii. Wszyscy lekarze dotychczas wykonujący pracę lekarza anestezjologa na Bloku Operacyjnym zostali zobowiązani do omawiania wszelkich wskazań operacyjnych, rodzaju, typu i rozległości zabiegu oraz metod znieczulenia z lekarzem kierującym Oddziałem Anestezjologii i Intensywnej Terapii, wcześniej powyższe kwestie omawiane były z kierownikiem Bloku Operacyjnego lub z lekarzami kierującymi oddziałami zabiegowymi. Jednocześnie lekarze anestezjolodzy z Bloku Operacyjnego w związku z wprowadzanymi zmianami organizacyjnymi podpisywali porozumienia zmieniające w związku ze zmianą miejsca pracy z bloku na OAIT.

Powód, pomimo wejścia w życie powyższej zmiany odmówił przyjęcia nowego zakresu czynności. Informował przy tym pracodawcę, że pomiędzy nim, a dyrekcją szpitala nie było żadnych uzgodnień dotyczących nowego funkcjonowania jednostki (połączonego Bloku Operacyjnego z OAIT). Powód wskazywał również, że w dalszym ciągu obowiązuje go dotychczasowy zakres obowiązków. W pismach wystosowywanych do pracodawcy #### #### podnosił, że proponowany mu zakres czynności kilkakrotnie przewyższać będzie ilość obowiązków wykonywanych dotychczas, co bezpośrednio wynikać będzie właśnie z połączenia Oddziału Intensywnej Terapii z Zespołem Anestezjologów Bloku Operacyjnego. Jednocześnie wskazywał, że warunkiem przyjęcia zmian jest podwyższenie wynagrodzenia, zaś same zmiany wymagają zawarcia porozumienia zmieniającego lub wypowiedzenia zmieniającego. Powód nie wykonywał obowiązków związanych z pracą lekarzy anestezjologów, którzy przeszli z włączonego do Oddziału Anestezjologii i Intensywnej Terapii Bloku Operacyjnego, zadania te w dalszym ciągu, wobec odmowy powoda przyjęcia nowego zakresu obowiązków, wykonywała dotychczasowa kierownik Bloku Operacyjnego. Pomimo przeprowadzanych rozmów z kierownictwem, powód stał na stanowisku, że lekarze z Bloku Operacyjnego nie są podległymi mu pracownikami co z kolei uniemożliwia przedstawienie im zakresu czynności przez powoda oraz ujmowania ich na liście obecności i w grafiku dyżurów na Oddziale.

W grudniu 2017 roku powód w dalszym ciągu nie wyrażał zgody na zmianę grafików dyżurów, poprzez obsadzenie dyżurów na OAIT przez lekarzy dotychczas pracujących wyłącznie na Bloku Operacyjnym. Nie uwzględniał ich również na listach obecności kierowanego przez siebie Oddziału. Pomimo polecenia służbowego wydanego 5 grudnia 2017 roku ujęcia tych lekarzy w harmonogramie czasu pracy i dyżurów od 7 grudnia 2017 roku nie zastosował się do niego, wskazując że w Oddziałach tych była inna specyfika pracy, zaś pełnienie samodzielnego dyżuru na OAIT wymagałoby od lekarza dotychczas niepracującego na tym oddziale co najmniej odświeżenia wiadomości i zapoznania się ze sprzętem tam działającym i procedurami terapeutycznymi. Powód wskazał przy tym, że obsada anestezjologiczna do znieczuleń podczas zabiegów operacyjnych, zabiegów reanimacyjno – resuscytacyjnych oraz w innych komórkach szpitala została zabezpieczona i zapewniona. Pracodawca w wydanym poleceniu służbowym wskazywał powodowi, aby przy planowaniu zadań uwzględniał wszystkich podległych mu aktualnie pracowników w tym dodatkowych 13 lekarzy anestezjologów.

Powód nie otrzymał propozycji porozumienia zmieniającego warunki pracy i płacy, nie zostało mu również wręczone wypowiedzenie zmieniające warunki pracy i płacy.

18 grudnia 2017 roku pracodawca wręczył powodowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 kp. Jako przyczynę wskazał naruszenie przez powoda podstawowych obowiązków pracowniczych, o których mowa w art. 100 § 1 oraz § 2 pkt 2 kp., a także § 8 ust. 1 i ust. 2 i pkt 4 oraz pkt 5 Regulaminu Pracy COZL,tj.: obowiązku wykonywania pracy sumiennie i starannie oraz stosowania się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, przestrzegania regulaminu pracy ustalonego w zakładzie pracy porządku, wykonywania pracy w sposób rzetelny i efektywny, dbania o dobro zakładu pracy i przestrzegania regulaminu i innych wewnętrznych aktów prawnych o charakterze porządkowym i organizacyjnym poprzez to, że w dniach 5 - 13 grudnia 2017 roku, pomimo obowiązywania od 2 listopada 2017 roku zmiany organizacyjnej wprowadzonej zarządzeniem nr 182/2017 Dyrektora COZL z dnia 4 października 2017 roku, nie przestrzegał ustalonego tym zarządzeniem porządku organizacyjnego, bowiem nie zabezpieczył obsady anestezjologicznej zapewniającej pacjentom Centrum stałą i fachową specjalistyczną usługę lekarską w zakresie świadczenia znieczuleń, terapii bólu i leczenia chorych poprzez brak prawidłowego zarządzania podległym zespołem, ignorując fakt, że miał obowiązek zarządzać w tym czasie zwiększoną obsadą pracowników lekarzy anestezjologów. Powodowi zarzucono brak uwzględnienia wszystkich lekarzy anestezjologów zatrudnionych w OAIT w sporządzanych w tym oddziale listach obecności, brak aktualizacji indywidulanych harmonogramów czasu pracy oraz planów dyżurów z uwzględnieniem wszystkich podległych mu lekarzy anestezjologów, a także zaniechanie wykonania polecenia służbowego wydanego 5 grudnia 2017 roku.

Powód w związku z ukończeniem 61 lat z dniem # czerwca 2015 roku osiągnął wiek uprawniający do tzw. „ochrony przedemerytalnej” (bezsporne – por. uzasadnienie wyroku w sprawie VII P ##/19 – k. 15 – 23).

Jak wynika z zaświadczenia z # czerwca 2021 roku wynagrodzenie powoda, liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy bez dodatku wyrównawczego, wynosi ### zł brutto miesięcznie (k. 10).

#### #### odwołał się od złożonego mu oświadczenia pracodawcy i wyrokiem z # lipca 2019 roku w sprawie VII P ##/18 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przywrócił go do pracy w pozwanym Centrum Onkologii na warunkach pracy i płacy obowiązujących strony przed dniem 19 grudnia 2017 roku. Ponadto Sąd zasądził na jego rzecz 508.890,28 zł, tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, płatne po podjęciu pracy (k. 14). Sąd Okręgowy w Lublinie, w sprawie VIII Pa ##/19, wyrokiem z # października 2021 roku, oddalił apelację pozwanego oraz zasądził od COZL na rzecz #### #### 20.709,14 zł, tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy od 18 lipca 2019 roku do 31 maja 2020 roku, należną w przypadku podjęcia pracy.

2 listopada 2021 roku #### #### przesłał pracodawcy oświadczenie o gotowości podjęcia pracy wskazując, że pozostaje do dyspozycji pracodawcy pod podanym adresem i numerem telefonu (k. 8; 9). Jednocześnie złożył pozwanemu wezwanie do zapłaty 381.748,32 zł, tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy od 1 czerwca 2020 roku do 31 października 2021 roku (k. 11 – 12; 13).

16 listopada 2021 roku pozwany doręczył powodowi skierowanie na badania lekarskie wraz z informacją, że badania te należy wykonać w Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej w gabinecie lekarza medycyny pracy #### #### (k. 307 – 309).

17 listopada 2021 roku pełnomocnik powoda przesłał pozwanemu za pośrednictwem poczty mailowej zgłoszenie powoda gotowości podjęcia pracy, jego oświadczenie o tym, że 18 listopada 202 roku stawi się w pracy oraz zaświadczenie lekarskie z Poradni Medycyny Pracy w Tomaszowie Lubelskim stwierdzające, że wobec przeciwskazań zdrowotnych #### #### jest zdolny do podjęcia pracy na stanowisku lekarza kierującego Oddziałem Anestezjologii i Intensywnej Terapii (k. 310 – 314).

Powód 18 listopada 2021 roku nie stawił się ani w dyrekcji pozwanego, ani w Dziale Kadr, Szkoleń i Płac ani też w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii (k. 315 – 318). Tego dnia jednak osobiście był w kancelarii, gdzie pracownica sekretariatu odebrała od niego pismo z oświadczeniem o gotowości niezwłocznego podjęcia pracy.

19 listopada 2021 roku do pełnomocnika powoda zostało wystosowane pismo, w którym pozwany poinformował, że z uwagi na to, że badania lekarskie zostały wykonane przez powoda w innej jednostce niż wskazana przez COZL, orzeczenie lekarskie uzyskane w następstwie tych badań nie może stanowić podstawy dopuszczenia do pracy. Jednocześnie przesłano skierowanie na badania lekarskie wraz z informacją, że badania te powód winien wykonać u lekarza COZL #### #### (k. 319 – 326).

1 grudnia 2021 roku powód poprzez swojego pełnomocnika złożył pozwanemu orzeczenie lekarskie stwierdzające brak przeciwskazań zdrowotnych oraz zdolność do wykonywania pracy na stanowisku lekarza kierującego oddziałem wydane przez lek. med. #### #### wnosząc o dopuszczenie powoda do pracy. Ponadto wezwał do zapłaty wynagrodzenia a czas pozostawania bez pracy od 18 grudnia 2017 roku do 31 maja 2020 roku w łącznej kwocie 759.599,42 zł (k. 327 – 334).

Tego samego dnia powodowi powierzono, na podstawie art. 42 § 4 kp, świadczenie pracy w Poradni Anestezjologicznej oraz przedstawiono obowiązujący go w tym okresie zakres czynności (k. 338 – 340). 6 grudnia 2021 roku kierownik działu kadr zadzwonił do powoda informując go, że ma zgłosić się do pracy.

W dniach 7 – 13 grudnia 2021 roku #### #### świadczył pracę w Poradni Anestezjologicznej, 9 grudnia 2021 roku złożył jednak wniosek o rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron z dniem 13 grudnia 2021 roku (k. 341; 342). Tego też dnia doszło między stronami do zawarcia porozumienia oraz wypłacono powodowi wynagrodzenie zasądzone wyrokami Sądów Rejonowego i Okręgowego (#### – k. 476). 28 grudnia 2021 roku powodowi doręczono świadectwo pracy, w którym zawarto informacje, że #### #### był zatrudniony u pozwanego od 3 listopada do 13 grudnia 2021 roku w pełnym wymiarze czasu pracy, a do rozwiązania umowy o pracę doszło na mocy porozumienia stron – art. 30 § 1 pkt 1 kp (k. 488; 489 – 490).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody, których wiarygodności i autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron, Sąd również nie znalazł powodów, by odmówić im wiary. Stan faktyczny Sąd ustalił także posiłkując się aktami tut. Sądu VII P ##/18 oraz zeznaniami powoda #### #### (k. 494v; 371v – 373v) oraz zeznaniami świadków #### #### (k. 474v – 475v), #### #### (475v – 476v), #### #### (k. 476v – 477v), #### #### (k. 477v – 478), #### #### (k. 7478v – 479) i #### #### (k. 493v – 494).

Zeznania powoda Sąd obdarzył wiarą w całości, jako że są one zgodne z pozostałym, wiarygodnym materiałem dowodowym. #### #### zeznał, że lekarz zakładowy zlecił mu przeprowadzenie dodatkowych badań. Wyjaśnił, że zdecydował się na rozwiązanie umowy o pracę, aby uniknąć niepotrzebnych stresów i konfliktów. Wskazał też, że po pierwszym rozwiązaniu umowy pracował w szpitalu w Tomaszowie Lubelskim, ale od przejścia na emeryturę nie świadczy tam pracy na podstawie umowy o pracę a jest na własnej działalności gospodarczej. Zeznał też, iż w jego ocenie nie kolidowałoby to z jego pracą u pozwanego.

Zeznania przesłuchanych świadków w zasadzie koncentrowały się na tym, że u pozwanego zasadą jest przeprowadzanie badań okresowych/wstępnych u lekarza zakładowego, którym jest #### ####. Zdarzają się sytuacje, że zleca ona przeprowadzenie dodatkowych, poza standardowymi, badań, co zazwyczaj wynika z ewentualnych schorzeń, na które cierpi dany pracownik. Dodatkowo, zastępca dyrektora ds. finansowych i infrastruktury, #### #### wskazał na złą kondycję finansową pozwanego COZL, #### #### opisywał wizytę powoda u pozwanego 18 listopada 2021 roku, #### #### wspomniała, że powód nie był lubiany w środowisku pielęgniarskim, zaś #### #### opisywała jedyny dzień swojej pracy z powodem w Poradni Anestezjologicznej. Również zeznania #### #### niczego istotnego do sprawy nie wniosły. Świadek ten jest Wojewódzkim Konsultantem w dziedzinie anestezjologii, podczas swoich zeznań wspomniał, że Dyrektor pozwanego, #### ####, dzwoniła do niego i z tej rozmowy wywnioskował, że dyrektor nie bardzo miała koncepcję co zrobić z powodem po przywróceniu go do pracy.

Na podstawie art. 235² § 1 pkt 5 kpc Sąd pominął dowody z dokumentacji dotyczącej zatrudnienia powoda w szpitalu w Tomaszowie Lubelskim i jego tam wynagrodzeniu, a także informacji na temat dodatkowych badań przeprowadzonych na zlecenia lekarza medycyny pracy zarówno u powoda jak i osoby, która obecnie kieruje Oddziałem Anestezjologii, #### #### uznając, że przeprowadzenie tych dowodów niczego istotnego do sprawy nie wniesie, a jedynie niepotrzebnie będzie przedłużać postępowanie (k. 479).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Co do zasady powództwa #### #### są zasadne.

W sprawie VII P ##/18 Sąd nie znalazł podstaw zastosowania art. 56 § 2 kp i na podstawie art. 56 § 1 kp przywrócił powoda do pracy na warunkach pracy i płacy sprzed 19 grudnia 2017 roku.

Wskazać należy, że pracodawca ma obowiązek dopuścić pracownika do pracy na dotychczasowym stanowisku (zgodnie z wyrokiem sądu), a jeżeli zachodzi taka konieczność - np. gdy stanowisko nie istnieje w strukturze organizacyjnej - w drodze porozumienia zmieniającego lub wypowiedzenia zmieniającego opartego na art. 42 § 1 kp zaproponować pracownikowi inne odpowiednie stanowisko pracy.

W myśl przepisu art. 57 § 1 kp pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Z kolei w § 2 wskazano, że jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w  art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem - ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.

Jak wynika z art. 39 kp pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku, a zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1270) powszechny wiek emerytalny dla mężczyzn wynosi 65 lat, zatem normie art. 39 kp podlegają mężczyźni po ukończeniu 61 roku życia. #### #### osiągnął wiek uprawniający go do ochrony przedemerytalnej # czerwca 2015 roku, tym samym przysługiwało mu, po podjęciu pracy wskutek przywrócenia, wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy.

Zgodnie z powyższym Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie, a następnie Sąd Okręgowy w Lublinie zasądziły na rzecz powoda wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy obejmujący łącznie okres od 18 grudnia 2017 roku do 31 maja 2020 roku.

Jak wynika ze świadectwa pracy pozwany uznał, że #### #### podjął pracę z dniem 3 listopada 2021 roku (p. k. 488), a zatem koniecznym stało się rozważenie, czy za pozostały okres pozostawania powoda bez pracy, tj. od 1 czerwca 2020 roku do 2 listopada 2021 roku przysługuje mu prawo do wynagrodzenia.

Pozwany, wnosząc o oddalenie powództwa, podnosił szereg okoliczności, które, jego zdaniem, przemawiają za jego oddaleniem, powołując się na to, że uwzględnienie powództwa byłoby sprzeczne z art. 8 kp z uwagi na bardzo wysoką kwotę już zasądzonego wynagrodzenia, podjęcie pracy przez powoda w innym szpitalu, nabycie przez niego z dniem # czerwca 2019 roku uprawnieniń emerytalnych i otrzymywanie od # sierpnia 2019 roku emerytury, a także podnosząc, że zachowanie powoda wskazywało na to, że w rzeczywistości nie miał zamiaru wrócić do pracy w COZL po przywróceniu do pracy na podstawię wyroku sądu, a żądanie przywrócenia do pracy służyło wyłącznie uzyskaniu wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy, a nie wynikało z rzeczywistej woli powrotu na dotychczasowe stanowisko.

Zgodnie z art. 8 kp nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny za społeczno - gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działalnie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.

Nie ulega wątpliwości, że zatrudnienie u innego pracodawcy nie ma wpływu na roszczenie o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Nie ma również znaczenia okoliczność czy w przypadku świadczenia przez powoda pracy na rzecz COZL ilość dyżurów świadczonych przez powoda w sytuacji jego zatrudnienia w innym szpitalu byłaby zmienna, a mniejsza ich ilość miałaby istotny wpływ na wysokość wynagrodzenia za pracę, która w takim przypadku byłaby niższa niż wysokość wskazana w zaświadczeniu z 1 czerwca 2021 roku (w którym wskazano średnią z dyżurów medycznych na kwotę ### zł – k. 10). Zgodnie bowiem z § 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 roku w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy, przy ustalaniu wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy przysługującego pracownikowi przywróconemu do pracy stosuje się zasady obowiązujące przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop. Ustalenie, jakie wynagrodzenie przysługiwałoby powodowi w rzeczywistości, gdyby w spornym okresie pracował, jest w obecnej chwili niemożliwe, gdyż pozwany zwolnił go bezprawnie z pracy. W tym miejscu wypada powołać postanowienie Sądu Najwyższego z 25 czerwca 2019 roku, w sprawie II PK 170/18, w którym wskazano, że wynagrodzenie z art. 57 § 1 i 2 kp jest szczególnym świadczeniem odszkodowawczym, którego specyfika wyraża się w tym, że choć stanowi pokrycie szkody, jaką ponosi pracownik wskutek bezprawnego pozbawienia zatrudnienia, to jednak samo świadczenie jest w istocie oderwane od poniesionej straty. W rezultacie, poza funkcją kompensacyjno – odszkodowawczą, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy pełni też rolę sankcji wobec pracodawcy za niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy oraz funkcję profilaktyczną (por. także postanowienie Sądu Najwyższego z 19 października 2017 roku, II PZP 22/17).

W ocenie Sądu nie może mieć żadnego znaczenia fakt, że #### #### od # sierpnia 2019 roku otrzymuje emeryturę. Jak wyjaśnił to Sąd Najwyższy w wyroku z 6 kwietnia 2011 roku w sprawie II PK 239/10, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie jest w istocie swojej przeznaczone na pokrycie kosztów utrzymania pracownika z uwagi na jego specyficzny charakter odszkodowawczy i rolę sankcji dla pracodawcy za bezprawne rozwiązanie stosunku pracy oraz funkcję profilaktyczną. Świadczenie to nie ma na celu zastąpienia wynagrodzenia za pracę, jest jednak świadczeniem ze stosunku pracy należnym od zakładu pracy. Z kolei emerytura jest wprawdzie świadczeniem służącym zaspokajaniu kosztów utrzymania ubezpieczonego, ale należnym z całkiem innego tytułu i od innego podmiotu. W żadnym zakresie nie służy pokryciu szkody pracownika, a jego wypłata nie może być uznana za sankcję dla zakładu pracy za bezprawne rozwiązanie stosunku pracy. Świadczenia te mają różny charakter i służą zaspokojeniu różnych wierzytelności. Jak dalej wskazał Sąd Najwyższy, art. 8 kp służy modyfikacji treści stosunku prawnego miedzy stronami. Nie ma żadnych powodów, aby przyjąć, że pracownik nadużywa prawa otrzymując wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy wskutek bezprawnego rozwiązania z nim stosunku pracy przez jego pracodawcę. W istocie stanowiłoby to premiowanie naruszenia prawa przez zakład pracy. Oznacza to, że nie jest zasadne traktowanie należnego pracownikowi wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy jako sprzecznego z zasadami współżycia społecznego w zakresie otrzymywanej emerytury.

Okoliczność, iż powód ukończył 65 lat również nie może mieć w niniejszej sprawie żadnego znaczenia. Istotnym jest bowiem to, że jego szczególna ochrona, o jakiej mowa w art. 39 kp, istniała w chwili złożenia mu oświadczenia pozwanego o rozwiązaniu stosunku pracy. Gdyby przyjąć, że norma art. 57 § 2 kp podlega ograniczeniom i sprowadza się wyłącznie do okresu korzystania ze szczególnej ochrony, przyznanie przez ustawodawcę prawa do wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy traciłoby swój sens.

Nie ulega wątpliwości, że 3 listopada 2021 roku powód zgłosił gotowość niezwłocznego podjęcia pracy. Co do tego, że od tego dnia #### #### pozostawał w zatrudnieniu u pozwanego, nie miał wątpliwości i sam pozwany wystawiając mu świadectwo pracy i podając, że powód pracował w COZL od 3 listopada do 13 grudnia 2021 roku w pełnym wymiarze czasu pracy. Rozważanie zatem i nadawanie wyjątkowego znaczenia temu, czy powód złożył zaświadczenie lekarskie stwierdzające brak przeciwskazań do pracy od lekarza zakładowego czy też innego lekarza specjalisty z zakresu medycyny pracy było – w ocenie Sądu – jedynie mnożeniem przez pozwanego przeszkód i próbą „zyskania” czasu celem rozwiązania problemu, jakim stało się przywrócenie powoda do pracy na dotychczasowe stanowisko, które de facto zajmuje już inna osoba, bardziej odpowiadająca pracodawcy. Podobnie, dywagacje pozwanego, czy oświadczenie powoda o tym, że pozostaje do dyspozycji pracodawcy pod numerem telefonu było wystarczające do przyjęcia, czy faktycznie był on gotowy do pracy. Ostatecznie bowiem, to „na telefon” wezwano powoda do pracy, gdy zapadła decyzja o skierowaniu go na jeden miesiąc do pracy w Poradni Anestezjologicznej.

Nie ulega żadnej wątpliwości, że #### #### jest lekarzem z kilkudziesięcioletnim stażem pracy, w tym kilkunastoletnim stażem jako osoba kierująca oddziałem. Posiada szeroką wiedzę i ogromne doświadczenie. Nawet laik jest w stanie stwierdzić, że powierzenie mu obowiązków w Poradni Anestezjologicznej znacząco odbiegało od poprzednio sprawowanych przez niego obowiązków i mogło zostać przez powoda odebrane jako nakierowane na poniżenie go i zniechęcenie do dalszej pracy w pozwanym. Pracodawca przystał na propozycję rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron. Powszechnie jednak wiadomo, że obecnie służba zdrowia w Polsce boryka się z ogromnymi problemami braku doświadczonych i wysoko wyspecjalizowanych lekarzy, w tym także w zakresie anestezjologii. Powyższe świadczy zatem – zdaniem Sądu – że to pozwanemu nie zależało na kontynuowaniu stosunku pracy z powodem.

Zgodnie z wypracowaną przez judykaturę zasadą „czystych rąk” ochrony przewidzianej w art. 8 kp (art. 5 kc) może żądać jedynie ten, kto sam postępuje nienagannie. Już w wyroku z 4 stycznia 1979 roku w sprawie III CRN 273/78 Sąd Najwyższy wyjaśnił (odwołując się do wykładni art. 5 kc), że ten, kto sam naruszył zasady współżycia społecznego nie może powoływać się na nie i żądać na ich podstawie odmowy udzielenia ochrony sądowej osobie, której prawo zostało naruszone. Byłoby to bowiem opatrzne rozumienie klauzuli generalnej wyrażonej w art. 5 kc. Nie może przy tym ulegać wątpliwości, że im cięższe jest naruszenie zasad współżycia społecznego, im większy jest stopień złej woli, im bardziej oczywiste jest lekceważenie prawa, tym bardziej zdecydowana musi być reakcja przeciwko naruszającemu, a nie ofierze naruszeń. Zauważyć zatem należy, iż pozwany zwalniając powoda w trybie dyscyplinarnym i nie mając ku temu żadnych przesłanek naruszył nie tylko przepisy prawa, ale także wykorzystał swoją silniejszą pozycję w stosunku pracy z powodem. Nie można w tym miejscu nie zauważyć także i tego, że to pozwany złożył w sprawie VII P ##/18 apelację, a po wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie w sprawie VIII Pa ##/19 zapowiedź skargi kasacyjnej. Oczywiście, pozwany miał prawo skorzystania z przysługujących mu uprawnień procesowych, jednakże obiektywnie przyczyniło się to do dłuższego czasu pozostawania przez powoda bez pracy, a w sytuacji jego wysokiego wynagrodzenia – do wzrostu wysokości dochodzonych przez niego roszczeń. Pozwany, zwalniając powoda z pracy w trybie dyscyplinarnym, mając świadomość, iż jest on w wieku ochronnym, od samego początku zdawał sobie sprawę, że konsekwencją uznania przez sąd bezprawności takiego działania będzie nie tylko możliwość przywrócenia powoda do pracy na dotychczasowe stanowisko, ale również zasądzenie wynagrodzenia za cały czas pozostawania powoda bez pracy.

Z uwagi na powyższe Sąd uznał roszczenia powoda zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy od 1 czerwca 2020 roku do 2 listopada 2021 roku za zasadne. Na kwotę 407.117,20 zł składa się 17 miesięcy (od czerwca 2020 roku do października 2021 roku) po ### zł (405.607,59 zł) oraz ### zł (za dwa dni listopada 2021 roku). Sąd jednak popełnił omyłkę rachunkową, gdyż wynagrodzenie powoda za czas pozostawania bez pracy za 1 i 2 listopada 2021 roku winno wynieść ### zł (### zł : 30 dni = ### zł; ### zł x 2 dni = ### zł).

W pozostałym zakresie, tj. co do żądania zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy powoda od 3 do 30 listopada 2021 roku Sąd oddalił, jako niezasadne – w tym bowiem czasie powód już pozostawał w zatrudnieniu u pozwanego.

Orzeczenie w przedmiocie zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie uzasadnia art. 481 § 1 i 2 kc w związku z art. 300 kp - pismem z 2 listopada 2021 roku, doręczonym pozwanemu 5 listopada 2021 roku powód wezwał go do dokonania zapłaty wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w terminie 7 dni od doręczenia wezwania (k. 11- 12; 13)

W myśl art. 98 § 1 kpc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Jednakże, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami – art. 102 kpc.

Zasądzenie od strony przegrywającej tylko części kosztów procesu, poniesionych przez jej przeciwnika procesowego lub odstąpienie od obciążania jej tymi kosztami jest możliwe jedynie w wypadkach szczególnie uzasadnionych, przekonujących o tym, że w danym przypadku takie obciążenie byłoby niesłuszne, niesprawiedliwe. Zakwalifikowanie konkretnego przypadku jako „szczególnie uzasadnionego” w rozumieniu art. 102 kpc wymaga rozważenia całokształtu okoliczności sprawy, łączących się z charakterem żądania poddanego pod osąd, przy uwzględnieniu zasad współżycia społecznego. Pojęcie wypadek szczególny powinno być zatem rozumiane ściśle, jako rzeczywiście wyjątkowe, niecodzienne okoliczności przedmiotowe lub podmiotowe sprawy, uzasadniające, ze względów słuszności i zasad współżycia społecznego, nie obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu bądź zasądzenie od niej jedynie części tych kosztów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 3 marca 2021 roku, III AUa 497/20).

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie możemy mówić o szczególnie uzasadnionym wypadku przemawiającym za tym, by nie obciążać strony przegrywającej kosztami procesu. Nie ulega bowiem wątpliwości, że pozwane Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej jest podmiotem leczniczym, który jest finansowany wyłącznie ze środków publicznych i nie prowadzi działalności nastawionej wyłącznie na zysk. Jak zeznał #### ####, zastępca dyrektora ds. finansowych i infrastruktury, dotychczas wypłacone świadczenia na rzecz powoda wyniosły pozwanego ok. 794 tysiące złotych (odprowadzono podatek oraz uiszczono wszystkie należne składki). Zarówno ta kwota jak i zasądzona niniejszym wyrokiem należność stanowią znaczące sumy dla pozwanego, który jest świeżo po zakończonej rozbudowie i w trakcie zakupu nowego sprzętu i wyposażenia. Lata 2020 – 2021 był trudnym okresem funkcjonowania dla Centrum Onkologii z uwagi na pandemię, w 2021 roku pozwany odnotował stratę finansową w wysokości 45 milionów złotych, obecnie ma duże zadłużenie wobec różnych instytucji, a możliwość prowadzenia usług komercyjnych jest bardzo ograniczona.

Skorzystanie z regulacji art. 102 kpc jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym sądu rozpoznającego sprawę i do jego oceny należy przesądzenie, czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, a jeśli tak to w jakim zakresie, od generalnej zasady obciążania kosztami procesu strony przegrywającej spór (por. postanowienie Sadu Najwyższego z 28 lutego 2020 roku, V CSK 485/19). Dla zastosowania odstępstwa od zasady odpowiedzialności za wynik procesu nie jest wystarczająca okoliczność niekorzystnej sytuacji majątkowej strony przegrywającej. Powinien zachodzić bowiem dodatkowy element wynikający z samego charakteru rozpoznawanej sprawy, np. precedensowe okoliczności, niespójności w orzecznictwie przy rozpoznawaniu danego zagadnienia, wyłączność drogi procesu dla osiągnięcia zamierzonego celu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 31 maja 2022 roku, I ACa 46/21). Nie ulega wątpliwości, że w omawianej sprawie, poza niekorzystną sytuacją majątkową strony przegrywającej, przemawiającą za nieobciążaniem jej kosztami procesu powoda, zasądzenie dochodzonych roszczeń możliwe było wyłącznie na drodze niniejszego procesu. Na marginesie zaś dodać należy, iż #### #### łącznie, za cały okres pozostawania bez pracy otrzyma 1.167.116,62 zł (759.999,42 zł w sprawie VII P ##/18 w obu instancjach i 407.117,20 zł w niniejszym procesie).

O opłacie orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 Ustawy z dnia 28 lipca 2015 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2020 roku, poz. 755), zaś na podstawie art. 477² § 1 kpc Sąd nadał rygor natychmiastowej wykonalności wyrokowi w pkt I do wysokości nie przekraczającej jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy orzekł jak w wyroku.